Gevoelige ontmoeting

Een vrouw verliest haar evenwicht en valt met haar fiets met overvolle fietstassen tegen de grille van mijn Bentley.

En ik heb al zo’n zware dag. Vanochtend heb ik de jaarcijfers gepresenteerd; 6,7 miljard Euro verlies. Ik voel me belabberd.

Ik ontferm me over de vrouw die op straat ligt, ze lijkt me Afrikaans. Ik kijk in de mooiste bruine ogen die ik ooit heb gezien. Ik stel mezelf snel voor; ‘Hallo, mijn naam is Ben, Ben van Beurden.’ ‘Hoi, ik heet Abeke’.

Om van de schrik te bekomen drinken we samen wat in de La Place. De vonk slaat direct over. Abeke vertelt dat ze al jaren in Nederland woont, gevlucht vanwege de oorlog in haar vaderland. Ik luister aandachtig; wat heeft ze veel meegemaakt, wat een mooie, sterke, moedige vrouw. Ze vertelt dat ze is geboren in de Nigeriaanse Nigerdelta. Deze regio komt mij bekend voor, ik begin wat ongemakkelijk op mijn stoel te schuiven. Als baas van Shell weet ik precies wat wij daar hebben geflikt, als ze er maar niet over begint.

Shit! Abeke vertelt dat ze behalve vanwege de oorlog óók is gevlucht als gevolg van de oliewinning door Shell. Olielekkages in haar geboortestreek veroorzaken vervuild grondwater, er is sprake van vissterfte en landbouw is nagenoeg onmogelijk. Er is zo goed als geen bestaan meer mogelijk. Tranen staan in haar ogen. Inmiddels voel ik zweetdruppels op mijn voorhoofd. Ik wil hier niet langer zijn, zeg dat ik een belangrijke afspraak heb en we nemen afscheid van elkaar.

Achter de geblindeerde ruiten van mijn Bentley begin ik te huilen. Tot nu toe wendde ik mijn gezicht snel af als ik mezelf recht in de spiegel aankeek, maar de ontmoeting met Abeke blijkt nóg pijnlijker te zijn dan mijn eigen spiegelbeeld. Ik voel me verantwoordelijk voor haar leed. Ik ben machtig, maar voel me onmachtig. Ik durf niet meer achter haar aan te gaan en laat haar wegfietsen.

Abeke, het spijt me zo.

Ben.