Donkere woorden brengen geen licht

Het is weer zo ver, ISIS heeft de levens van vele mensen beëindigd. De arme zielen die uit theater Bataclan vluchtten waren voor even vluchtelingen op zoek naar een veilig onderkomen, met de nooduitgangen als rubberen bootjes. Het is ISIS weer gelukt om dat simpele, onuitwisbare instinctieve gevoel bij de mensen los te maken: angst. Kunnen we daar dan niets tegen doen? Is het wapen van terreur zo sterk dat er geen kogelvrij vest tegen bestand is? Kunnen we geen klein laagje kevlar om onze ziel winden? Ik denk van wel.

Terrorisme leeft bij de gratie van onze reactie erop, en deze reactie is te heftig. Daarmee wil ik niet zeggen dat we de aanslagen moeten bagatelliseren, want het is natuurlijk verschrikkelijk wat er is gebeurd in Parijs. Wat we echter zeer zeker niet moeten doen is elkaar de haren uit het hoofd gaan vechten over de redenen en gevolgen van het terrorisme. Advies is dan ook: sluit facebook en twitter af, huil het uit in je bed, sla desnoods je kussen in elkaar of schreeuw ietsjes harder naar je hond. Ga in elk geval niet je angst of woede verspreiden via de sociale media.

De politiek gaat over op oorlogsretoriek. Allemaal begrijpelijk maar het verdeelt de bevolking wel in ‘wij’ en ‘zij’, waarin het ‘wij’ te beperkt is, en waarin het ‘zij’ nogal vaak te breed getrokken wordt door Jan met de Pet. Te vaak zien we facebookpagina’s als: ‘weg met de islam’ en ‘sluit de grenzen’. Het tegenstrijdige is dat het hier gaat om mensen die treuren met de Fransen maar tegen vluchtelingen zijn. Mensen die roepen om een ‘bom op Syrië’ maar tegen massamoord zijn. Mensen die zelf bang zijn, maar een ander geen vrede gunnen. Mensen die elke moslimbaard over dezelfde kam willen scheren.
Haat heef nog nooit van haat gewonnen. Donkere woorden brengen geen licht. Ben verdorie toch eens lief voor elkaar.