De wanhoop nabij

Houten… Een schattig oud dorpje met veel nieuwbouw en speeltuinen, daar was ik gaan wonen denkend dat mijn kinderen gelukkig zouden opgroeien. Dat was ook zo totdat twee jaar terug een jongentje besloot mijn oudste zoon kapot te krijgen.

Fysiek geweld, uitgescholden en vernederd worden, spullen kapot zijn z’n dagelijkse kost.
Thuis laat hij er zo weinig mogelijk van merken (om ons te beschermen? Omdat hij er niet aan herinnerd wil worden? Omdat hij zich schaamt?). Hij is van een vrolijk en leergierig kind naar een kind dat zijn toevlucht in videospelletjes en horrorfilms zoekt, met een grote afkeer voor school.
Alle instanties zijn al gebeld en ingeschakeld maar niets gebeurt. Telkens weer worden afspraken gemaakt die niet nagekomen worden en de incidenten stapelen zich op. Iedereen kijkt toe en maakt zich medeplichtig aan het leed van een onschuldig kind, inclusief ik met mijn naïviteit en vertrouwen dat de school alles eraan doet om hem te beschermen. Elke keer geloof ik ze weer dat het niet meer gaat gebeuren en elke keer zak ik door de grond als ik weer eens na een tijdje nieuwe blauwe plekken ontdek en nieuwe verhalen hoor.

Hypocrieten en lafaards die jullie zijn, huilen en verontwaardigd zijn over de aanslagen van Parijs en vervolgens de andere kant op kijken als een vervelende situatie zich voor jullie neus voordoet. Zolang dat het jullie eigen kind niet is, blijft het een geval, een dossier dat op een ambtenaar bureau ligt in afwachting tot behandeling.

Nu dat de leerkracht onlangs schokkend genoeg eerlijk toegaf dat “zijn veiligheid niet kan worden gegarandeerd”, lijkt het onvermijdelijk dat hij van school zal moeten veranderen zodat het stopt. “Maar mama, ik heb toch niets gedaan”, is dan zijn reactie. Nee schat maar in deze maatschappij is lief zijn blijkbaar een zwakte, een slechte eigenschap. Hij is steeds degene die op weerbaarheid cursus moet en zich moet afvragen wat hij anders kan doen. Zijn beul wordt enkel “aangesproken”. Aangezien mijn zoon steeds laf van achter wordt aangevallen, zou enkel een kickboxing cursus enige toegevoegde waarde hebben, lijkt me.

Als wij klootzakken altijd hun gang laten gaan zonder gevolgen dan moeten we ook niet gaan huilen als het misgaat…