Zee zonder golven.

Ondergaan, ondervinden, angst, opluchting en trots. Alles loopt zoals het loopt en de tijd kabbelt rustig door. Er zijn altijd golven aan de oppervlakte van de zee. Soms hoog, soms laag. Soms eb, dan weer vloed. Hoe een dag ook loopt, wat er ook kan gebeuren, de golven blijven, altijd. Het zoute water stuwt de golven in dezelfde richting, alsmaar vooruit richting het vaste land. Daar aangekomen kabbelt het langzaam door tot het uiteindelijk stil valt tegen de helling van het strand. Een deel trekt in de grond en de rest rolt terug de zee in om het voorgaande proces keer op keer te herhalen.

Zo werkt het volgens mij ook in het menselijk bestaan. Zo lang ik adem, ga ik door. Op wat voor manier dan ook. De maatschappij duwt me vooruit tot ik niet verder kom. In de branding val ik stil, laat een deel in mijn geheugen zakken en val daarna weer terug in een voorgaand proces. Maar wat nou als het golven op een dag stopt? Dat de zee veranderd in een waterpas landschap. Blijf je dan hangen op een vast punt? Geen beweging, altijd hetzelfde. Of is ieder individu geboren met de capaciteit om te zwemmen. Te zwemmen naar een oneindige vlakte van mogelijkheden? De golven duwen me in een richting en ontnemen me de kans op zoek te gaan naar mijn eigen ik. Het leven wordt beinvloed door externe factoren. Men is overtuigd van de keuzes die ze in het leven maken maar in werkelijkheid speelt ons onderbewuste een eerste klasse rol in ons doen en laten. Het begint bij jezelf regelmatig de vraag te stellen: wat vind ik hier nou van? Maar dan ook echt. Zonder gevoel of gedachte van een ander er in te betrekken.

Ons leven is een toren. Deze toren van ons leven heeft precies de goede hoogte om zo ver te kijken als wij zelf tevreden mee zijn. Het is goed daar boven op de toren. Het is van jezelf en jij bent er tevreden mee. Hoger kan altijd, maar dat is niet nodig. Op die eigen plek ben je gelukkig met jezelf. En je externen brengen je alleen maar hoger en verrijken je uitzicht als een bonus. Maar jij bent blij op je toren, terwijl je uitkijkt over een zee zonder golven.