Het warme hart van Afrika

Lees een berichtje van mijn vriendin: ‘Heb zojuist rozen geschikt in een vaas, als je van dichtbij kijkt, zie je in het midden drie harten’. Kippenvel staat op mijn rug. Heb zojuist de sleutel gekregen van het huisje waar ik ga verblijven. Een sleutelhanger met daarop drie harten omgeven door roosjes.

School is uit. Van verre komen er honderdvijftig kinderen op me af rennen. Ze zijn doof. Schrijven één voor één trots hun namen in mijn schrift. Maken scheerbewegingen met twee vuisten. Ik steek mijn duim op. Het was er nog niet van gekomen, die baard. Ondertussen hangen de oudsten mijn meegebrachte volleybalnet op. De volgende dag hoor ik van een leraar dat de scheerbewegingen de officier symboliseren. Niks baard, ze zien in mij iemand uit een Amerikaanse serie. Dit zal mijn teken zijn.

Mua, Malawi, het warme hart van Afrika. Ooit besloot een Nederlandse missionaris hier een dovenschool te stichten. Een complex volgens de principes van de school in Sint-Michielsgestel. Zijn levenswerk. Woon tijdelijk in zijn huis. Na zijn dood is alles er intact gebleven. Word onder hoede genomen door de nonnen. Alsof ik figureer in de film ‘Sister Act’. Leer gebarentaal en Chichewa.

Lessen worden stilgelegd. Voetbalshirts van DCS Zevenaar worden gepresenteerd in een officiële ceremonie. Shirts die ze later boven hun hoofden zwaaien in de straten van Chipoka. De horende rivaal verslagen. Vele meters extra op het veld omdat ze steeds het fluitje niet horen.

Een jonge moeder met een trillende baby van de malaria bij zuster Litithia. De vrolijke non die zelf een slaapmasker uit mijn vliegtuig draagt vanwege oogontsteking. Verantwoordelijkheden zijn niet duidelijk. Geef snel 500 Kwacha zodat de baby naar het ziekenhuis kan.

Voel me sterk verbonden met deze bijzondere gemeenschap. Ga mee naar de kerk en naar bruiloften. Zet Mua in het nieuw met sponsorgeld. Alles wat de blanke, de mzungu, doet, gaat als een tamtam door de streek.

Tijdens de slotbarbecue voeren alle klassen Afrikaanse dansen op. De hoofdmeester houdt een speech. Ik brul als een klein kind.

Een paar dagen terug in Nederland. Op een feestje hoor ik de begintonen van ‘Hello, Goodbye’. Tranen stromen. Zong deze Beatles-song vaak met zuster Litithia. Een kleine week later ga ik naar een bandje in het centrum. Raak aan de praat met twee vriendinnen uit Brabant. Eén van hen is lerares in Sint-Michielsgestel. Hoe is het mogelijk? Het warme hart werkt nog even door.