Een onleenbare ervaring

Met een moe maar vooral voldaan gevoel hoor ik het vliegtuig landen. We lopen snel door naar de trein, blij dat we vanaf hier weer kosteloos kunnen treinreizen dankzij onze overheid. Het geld is op. In de trein worden de afgelopen vier dagen nog eens lustig geëvalueerd: wij zijn met zijn vijven met ruim 60 man op lustrumreis naar Ibiza geweest, om het 20-jarig bestaan van Heerendispuut Koh-I-Noor te vieren. Terwijl onze studiegenoten druk met hun hoofd in de boeken zaten, kregen zij op hun telefoon foto’s binnen waarop ze ons aan het strand zien liggen. Of waar wij in de beste clubs ter wereld staan te dansen.

Eenmaal thuis aangekomen word ik door mijn ouders gebeld. Ik word begroet met een hartstochtig ‘Hoeveel heeft dat wel niet gekost?!’ voordat ze überhaupt vragen hoe ik het heb gehad. En zo gaan onze gesprekken vaak de laatste tijd. Terwijl ik mijn lening al tot het maximale omhoog heb geschroefd, betalen zij nog steeds mijn collegegeld en de boeken. Ik ben een student uit het oude stelsel, en heb dus het geluk dat ik nog een aardig bedrag in mijn schoot geworpen krijg. Ik merk dat de invoering van het nieuwe leenstelsel een hele verandering in de mindset van de student teweeg heeft gebracht. Een studiereis naar Azië? Geen zin om dat straks te moeten gaan terugbetalen, wanneer ik klaar ben . Ik zou mijn tas al ingepakt hebben.

En dit is dus ook waar mijn ouders mij de laatste tijd vaak mee confronteren: Wil ik over tien jaar opdraaien voor de studenten-ik? Ik zie mijn studentenleven als een tijd die zich kenmerkt door de eindeloze mogelijkheden. Hier maak ik kennis met de bedrijfscultuur in Azië, zet ik me een jaar lang vrijwillig in om een groot studentenevenement neer te zetten of sport ik elf keer per week op het hoogste niveau. Dit is mijn kans om in mijzelf te investeren, en deze investering leen ik.

Dankzij deze lening kan ik het zoute water nog proeven wat in mijn biertje geland is tijdens het catamaran varen, voel ik de wind nog in mijn gezicht terwijl we met honderd kilometer per uur op onze scooter het eiland verkenden en hoor nog steeds de diepe basgeluiden door mijn oren suizen. En heel soms, wanneer ik in bed lig, waan ik me weer heel even op het prachtige strand. En die ervaringen hoef ik nooit meer terug te geven.