Ach, over 10 jaar lachen we er om

“Met deze prijzen moet je haast wel een top restaurant binnen wandelen.” Met die gedachte in mijn hoofd en vriendin aan de arm, liep ik Restaurant Milano binnen. Eenmaal binnen leek het alsof we waren beland bij de opnames van Fawlty Towers. Het interieur bestaat uit stoelen en tafels die in 1950 al gezien werden als kitsch. We worden welkom geheten door een jongere man en oudere vrouw. De jongste van de twee, gekleed in een pak dat van een buschauffeur had kunnen zijn, dartelt als een onhandig kuiken om ons heen. De vrouw, die wel wat weg heeft van een verzuurde Sybil Fawlty, loopt met een glimlach op ons af die er nog eens voor gaat zorgen dat haar mondhoeken uitscheuren. Ik vraag of ze nog een tafeltje vrij hebben, vervolgens worden we door een leeg restaurant naar een tafeltje begeleid. Sybil blijft continue bij ons tafeltje staan en vraagt wat we willen drinken. We besluiten om te beginnen met een glaasje prosecco. Op de prosecco is niets aan te merken, maar door het gekwebbel van de verzuurde Sybil lukt het ons helaas niet om er even van te genieten. Tot in detail legt ze in haar beste naar spaghetti geurende Italiaanse Engels uit wat er wel niet allemaal voor geweldigs op de kaart staat. Mijn vriendin besluit om voor de groene asperges met kaas te gaan oftewel: Asparagi parmigiana voor 19 euro. Ik ga voor een gerecht met prosciutto ham en meloen: Crudo e melone voor 22 euro. Al veel te snel krijgen we de gerechten
voorgeschoteld. Ik bekijk de slordig gedrapeerde laagjes prosciutto ham die over de meloen heen geflikkerd zijn. De kaas die er uitziet als half harde mayonaise en over de asperges geworpen is werkt ook niet echt eetlust opwekkend. Als hoofdgerecht zijn we beiden gegaan voor Tajarin Scampi (36 euro per gerecht) “”Wiet eee special saucee, verie special, jo shutee try’ee” zoals Sybil het ons voorschotelde met haar mislukte Engels. Voor 36 euro mag je bij een gerecht met Scampi’s verwachten dat ze netjes gepeld zijn en dat er iets heel bijzonders meegedaan is. Iets bijzonders hebben ze er zeker meegedaan het leek erop dat ze de Scampi’s op een bedje van gemixte tumoren met pus hadden gelegd. Zo vreselijk als het eruitzag, zo vreselijk smaakte het ook. Sybil bleef maar toekijken of we de Scampi’s wel netjes pelden. Uiteindelijk bood ze ons gereedschap aan, het werd er niet beter op en een slagveld bleef achter. Nadat we 158 euro afrekende, verlieten we met een lege maag deze filmset.