Volgens recept met een vleugje moed

Het geluid van vorken op IKEA-borden was het enige dat onze gezamenlijke avondmaaltijd verraadde. Ik merkte dat ze de stilte ongemakkelijk vond, maar ik liet nog liever een pan op de grond kletteren dan dat ik vroeg hoe haar dag was geweest. Dan zou ze namelijk ongetwijfeld weer beginnen over haar studie.

Ze legde haar bestek neer en leunde achterover. Mijn vrije hand greep naar de steelpan op het midden van de tafel. ‘Weet je, soms zou ik net zo moedig willen zijn als jij,’ zuchtte ze. Ik trok mijn hand terug.

Het was voor haar nooit een vraag geweest wat ze wilde studeren, want haar ouders waren beiden advocaat en dus zou ook zij rechten studeren. Hoewel haar ouders dominant leken in deze keuze, kon ze toch heel gepassioneerd vertellen over haar opleiding, waarvoor ze alles op zij zette. Blijkbaar was haar tentamen goed gegaan vanochtend, anders had ze haar kookbeurt waarschijnlijk overgeslagen.

‘Hoe je spontaan besloot in je eentje naar Berlijn te liften. Of toen je van de brug in het kanaal sprong, tijdens een warme zomer.’ Ik moest glimlachen bij die laatste herinnering. Mijn rug begon weer te tintelen toen ik dacht aan de smak die ik op het water maakte. Ik wist alleen niet wat ik terug moest zeggen. ‘Of het feit dat je halverwege je tweede jaar van studie wisselde. Zelf volg ik liever een plan dat al voor me uitgestippeld is.’

Mijn blik viel plots op het bord dat voor me neus stond. Mijn vork deed hetzelfde. Witte rijst met gehaktballetjes, bedekt met een laagje saus uit het zakje ‘Saus’. Geserveerd met courgette en tomaten, zoals gesuggereerd op de kartonnen doos. Ze had gekozen voor de veilige optie, net als elke andere dinsdag en donderdag.

Ik viste mijn vork uit de rijst en pakte hem stevig beet. ‘Het ligt eraan wat je onder moedig verstaat,’ begon ik. ‘Wat als je dat plan niet spontaan, maar onbewust jaren geleden zelf al hebt uitgestippeld? En dat je zonder angst die koers blijft houden, terwijl anderen je drijfveer duidelijk niet begrijpen?’ Mijn vork wees nu naar de bril op haar neus, die ze nodig had gehad om het recept te kunnen volgen.

‘Dán heb je pas lef.’

Ze stond op en draaide zich om. Uit de koelkast haalde ze een tube mayonaise, die ze leegkneep over een halve gehaktbal. Ze trok een verschrikt gezicht. We lachten.