vol verwachting

Broodmager, verdwaast met bange blik, stond ze daar.
Aan elke hand een kind.
Een linnen tasje bungelde op haar gebogen rug.
Verbaasde, nieuwsgierige kinderogen gluurde rond.
De deur ging open.
Angstig omkijkend duwde de jonge moeder haar kinderen naar binnen.
Een streng agressief verhoor begon:
“Waar komen jullie vandaan”?
Hoe erg is de situatie”.
“Kunnen jullie terug”?
“Is er bewijs, van mishandeling/geestelijke wreedheid”?
“Zijn er getuigen”?
Opvang was gerechtvaardigd.
Ze mochten 1 nacht blijven, de kamerdeur kon niet op slot.
De moeder waakte slapeloos over haar kinderen.
De volgende morgen met de bus naar een vreemde stad.
Bij de politie:
De vrouw vertelde opnieuw dat ze met de dood was bedreigd.
Een derde organisatie:
Ze mochten (tijdelijk) naar een noodopvang.
WEER een ondervraging.
Weer ZEER indringende diepgaande vragen:
“Waar is je Identiteitsbewijs”?
“Kun je terug naar huis”?
“Was de crisis wel erg genoeg”?
“Was er sprake van verkrachting”?
“Zijn er zichtbare plekken van mishandeling”?
De ondervraagster had een negatieve houding.
De moedeloze vrouw brak en huilde…
Gevlucht, dakloos, zonder geld en kleding.
Ten einde raad.
Werden ze op straat gezet?
Veiligheid en emotionele stabiliteit was cruciaal.
Ze werd absoluut niet serieus genomen.
Jarenlang terreur ondergaan was niet genoeg voor wat medeleven.
Bitter “eerst moet je instorten, voor jullie emoties tonen”.
Na deze wanhopige, heftige uitbarsting, werd de stemming iets milder.
Ze kreeg een beetje geld en tweedehandskleding.
Als Nederlandse, moest ze zelf zoeken naar een veilige woonomgeving.
Ver weg van familie, vrienden en sociaal netwerk.
Geen enkele instantie die ECHT hielp.
Ze stond er met tollend hoofd, van alle tegenstrijdige,
goedbedoelde informatie, bij.
In een land waar zoveel mag, moet, en gecontroleerd wordt(!) KAN niet zoveel.
Nederland schenkt 4.5 miljard per jaar aan ontwikkelingslanden, maar staat defensief tegenover leed van dichtbij.
Burgers in noodsituaties verdwalen in het woud van instanties/regels en onoverzichtelijke bureaucratie.
Participeren, zelfredzaamheid en assertiviteit zijn loze toverwoorden, bij emotioneel, psychisch ondragelijke situaties.
Bed, bad, brood, begrip, begeleiding/universele rechten v.d. mens voor iedereen?
Zorg EERST goed voor Nederlanders, daarmee creëer je een solide bodem voor anderen!
Wat een LEF, als je als Nederlander om hulp vraagt!
Zijn wij niet allemaal inclusief Hollanders (!) vluchtelingen op zoek, naar een veiliger wereld?