Stunten op sociale media

Lef en moed zijn in essentie twee verschillende begrippen. Moed is wat een toevallige voorbijganger drijft om een baby uit een brandende woning te redden. Lef is wat je hebt wanneer je met je skateboard van een vier meter hoge muur afspringt, of als je onomwonden zegt wat je denkt zonder je iets van anderen aan te trekken. In beide gevallen zijn gebroken ledematen een reëel risico. Met zowel de huidige stand van zaken in de gezondheidszorg alsook de oplopende spanningen tussen verschillende groepen in Nederland is het misschien wenselijker als in beide gevallen men wat voorzichtiger omspringt met een skateboard of een persoonlijk standpunt.

Er zijn mensen die zeggen dat de samenleving verhuftert, dommer wordt, en dat we asocialer zijn geworden dan ooit. Dat durf ik niet zonder meer te onderstrepen.

Vaak worden de mensen met de meest extreme standpunten inderdaad niet gehinderd door enige kennis van zaken of inlevingsvermogen, maar iedereen die wel eens naar het nieuws kijkt kan beamen dat ook ogenschijnlijk verstandige mensen met aanzien in bijvoorbeeld de politiek of een andere publieke functie soms vaker de plank mis slaan dan Stevie Wonder tijdens een karatedemonstratie.

Wat wel vast staat is dat mensen anno 2015 de mogelijkheid hebben om alles online te delen met de hele wereld. Als je je tenminste gelukkig mag prijzen met een internetaansluiting. En dat via datzelfde internet het opdoen van kennis laagdrempeliger is geworden dan ooit. De enige beperkingen zijn onze motivatie om het te vergaren, ons vermogen dit te interpreteren en onze mogelijkheden om dit via het juiste kanaal op anderen over te brengen. Deze factoren lijken er soms toe te leiden dat mensen met toegang tot al het moois wat het internet te bieden heeft de mist ingaan en dan bijvoorbeeld zonder blikken of blozen via hun persoonlijke Facebook account zangeres Anouk doodwensen omdat ze vraagtekens zet bij een Nederlandse traditie, of getinte voetballers vergelijken met apen aan de hand van een olijke groepsfoto van een aantal Oranje-spelers.

Daar waar filters al tijden alom vertegenwoordigd zijn in vijvers, wasdrogers en in toenemende mate op Instagram, is het gebruik van een sociaal filter sommigen totaal vreemd wanneer ze een toetsenbord in handen krijgen. Zonder angst voor hun (toekomstige) werkgever of nationale verontwaardiging springen ze zonder helm en polsbeschermers bovenop de meest gevoelige kwesties. Daar is op een vreemde manier misschien ook wel lef voor nodig.