Stresschick

LEF. Drie letters, één woord zoveel betekenissen en voor iedereen anders. De één toont lef door een adrenaline junkie te zijn, de ander door een mentale strijd met zichzelf te voeren. Ik ben er één uit de laatste categorie. Ik ben geen chick met onwijze ballen in mijn broek, en uit een vliegtuig springen zie je mij niet snel doen.

Maar soms ga je door een periode in je leven waarin je onwijs veel lef moet tonen om de confrontatie met jezelf aan te kunnen gaan. Waar de meeste mensen dit lang weten uit te stellen en een midlifecrisis krijgen rond hun 40ste , was ik 20 toen ik een grote klap kreeg. De klap waarvan ik onbewust wist dat hij ging komen maar waarvan ik altijd had gedacht te kunnen omzeilen. Ik kreeg de diagnose burn-out, niet iets wat je verwacht te krijgen op je 20ste;, in de bloei van je leven. In plaats van feesten, losgaan, en de wereld verkennen werd ik met beide benen op de grond gezet.

Ik ben nu lichamelijk en geestelijk herstellende van een burn-out. Revalideren noemen ze dat met een mooi woord. Als of je opnieuw moet leren lopen. Maar uiteindelijk, stapje voor stapje, wordt deze worsteling makkelijker en ik weer sterker. Eén van de moeilijkste aspecten van een burn-out, maar ook de meest uitdagende, is het gevoel dat je jezelf kwijt bent. Jezelf afvragen wie je bent, en wat je wilt hoort hierbij. Je leert jezelf uiteindelijk goed kennen, leert nieuwe grenzen te stellen en je leert wat je moet doen in het leven om jezelf gelukkig te maken. Dit gaat niet van de één op andere dag. Het is een mentale strijd waar een hoop doorzettingsvermogen en lef voor nodig is. Waar ik als persoon sterk genoeg voor ben om voor te vechten. Opgeven is hier bij geen optie, vertrouwen in de toekomst hebben wel.

Het hebben van een burn-out, zeker bij jongeren, is absoluut geen aanstellerij of een schreeuw om aandacht. Het is een proces waarvan ik inmiddels weet dat ik niet de enige ben die hem bewandel. Tegenwoordig zijn er zoveel jongeren die te kampen hebben met veel stress en een hoge prestatie druk en durven hier moeilijk voor uit te komen. Terwijl het zo belangrijk is om hier juist voor uit te komen, want als je jezelf niet gelukkig kan maken, wie kan dat dan wel?