Sneeuwklokje

Het is drie uur in de nacht en precies 11 jaar geleden sinds we tot onze dood zijn verbonden aan elkaar. Ik sta op de rand van de Willemsbrug in midden lente met een koude herftsbriesje die langs mijn wangen scheurt. Het moet nu gebeuren! Anders zal ik het lef nooit meer krijgen om het te doen.

Voordat ik spring gaat mijn gedachten nog even naar het sneeuwklokje die nu ergens op een hoge berg onder een grote rots in de schaduw zit te wachten op zijn geliefde. Van alle levende wezens op de aarde is het sneeuwklokje de enige die verliefd is op de zon. De zon voor wie ze naar altijd verlangt en zijn warmte voelt maar nooit en te nimmer te zien krijgt.

Ondanks dat ze weet dat ze binnen een minuut doodgaat, zal deze sneeuwvlokje toch met haar prachtige sneeuwwitte verschijning haar mooie onschuldige hals uitsteken voor haar geliefde en zal ze sterven als een witte bruid die op de grond neerknielt omdat ze net het trieste nieuws heeft gehoord over haar toekomstige man.Niemand in de wereld heeft meer lef dan deze moedige sneeuwklokje met haar neerbuigende,haast verlegen blik.

Ik kijk even verlegen en vol schaamte naar Het Erasmusbrug bijgenaamd "De Zwaan" tegenover mij. De zwaan die eeuwig monogaam blijft ,zelfs na het dood van zijn of haar partner. Hoe meer treffend kan het zijn deze kille koude nacht?

Het is tien over drie. Vergeef me liefste, ik heb het lef niet meer om mijn gezicht te laten zien aan jou…