Sarcastische lef

In eerste instantie is het een kort woordje van 3 letters. Een woordje dat van een klein persoon een groot iemand kan maken. Het kan je de moed geven die je normaal niet hebt, je dingen laten doen die je normaal niet durft. Geweldige daden, zoals een brandweerman die een kindje uit een brandend gebouw haalt. Een soldaat die vecht voor zoveel mensen die hij helemaal niet kent. Een moedige daad. Een gedurfde actie. Lef.

Maar wat als het woordje staat voor een daad waar niemand iets aan heeft. Een daad die in de kranten komt, maar niet omdat de mensen trots op jou zijn. Van iets kleins wordt iets groots gemaakt, zoals van een mug een olifant, alleen dan op een andere manier.

Bestaat er ook zoiets als sarcastische lef!? Die toon van spreken die door sommige mensen wordt gehaat, maar voor andere mensen bijna een spreektaal is. Een toont waarop je iemand kan aanspreken en dan iemand kan beledigen terwijl die persoon het niet altijd zelf door heeft. Door op die manier te zeggen dat iemand stoer, door de zin net iets anders te laten klinken wanneer je het uitspreekt. Kan dan dat ene woordje van 3 letters van iets positiefs iets negatiefs maken. Het blijft een gedurfde daad, maar het is niet meer moedig.

Een onbekend zwak persoon, die zich sterker voelt wanneer hij dat mes in zijn jaszak voelt zitten. Die persoon die denkt dat hij plotseling alles mag doen en laten. Een persoon die denkt dat de regeltjes op deze wereld voor iedereen gelden, behalve voor hem zelf.
Een woordje, een daad, het kan iemands leven zo op de kop zetten. Want je moet toch echt ‘lef’ hebben om iemand die gewoon zijn werk doet te bedreigen met een mes omdat je het zelf vertikt een kaartje voor de trein te kopen. Ja toch…?