Over de finish

Terwijl ik de laatste meters van mijn allereerste officiële marathon voltooi besef ik me iets geks. Er is namelijk geen finish. En dat terwijl ik daarvoor helemaal naar Duitsland, Düsseldorf om precies te zijn, ben gekomen. Lekker dan. Natuurlijk, er ligt wel zo’n zwart-wit geblokte streep op de grond en er staan vrolijke dames klaar om mij te feliciteren en te belonen met een fraaie medaille, maar het is geen finish. Een finish is namelijk het einde van iets. Zoals de carrière van Bram Moszkowicz. Maar dat is dit niet. Wie zelf hardloopt en de smaak goed te pakken heeft zal begrijpen wat ik bedoel. Het voltooien van een marathon zorgt er namelijk alleen maar voor dat je nog veel meer verknocht raakt aan het hardlopen. Ik kan mezelf op dit moment wel schieten. Verdomme net tweënveertigduizendhonderdvijfennegentig meter in de benen en mijn wispelturige brein flirt alweer met een volgende hardloopuitdaging. Amsterdam, Berlijn, Londen, New York, Kenia. Mijn lichaam heeft kramp op plekken waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden, maar klaarblijkelijk heeft mijn hoofd daar lak aan. Ik voel me als een junkie, levend van run tot run. Het is een onstilbare honger waarvoor je niet weg kunt lopen. Gelukkig heb ik een baan die me met beide voeten op de grond houdt en een vriendin die graag rustig met mij door de stad slentert, anders zou ik mezelf gegarandeerd voorbij rennen. Nike hing er ooit al eens een complete reclamecampagne aan op. There is no finishline. En daarmee slaan ze de spijker keihard op zijn kop. Die finishlijn bestaat namelijk alleen in je hoofd. Het is een concept en niets meer dan dat. Net als tijd. Allebei verzinsels uit naam van de mensheid die ervoor zorgen dat jij een doel hebt om tot het gaatje te gaan. Het verslaan van tegenstanders wordt daardoor relatief gemakkelijk, maar het verslaan van jezelf blijft een eeuwig durende competitie. Daarom ga ik geen hulp zoeken. Nee, want hardlopen helpt mij juist. De rust in mijn hoofd, ruimte om creatief na te denken, balans in het leven: allemaal gevolgen van mijn hardnekkige verslaving. Prima mee te leven dacht ik zo. Dus weet je wat: ik doe gewoon nog een rondje en bij deze beloof ik plechtig dat ik dat heel mijn leven ga blijven doen. Met of zonder finishlijn.