Ooit was lef gewoon lief

Lef voor stoere, grote mannen. Dat is iets van vroeger. Toen de vaders alles konden. Vrachtwagens wegduwen, auto’s optillen en alles konden maken.
Je voelde de lef door je aderen stromen na het zien van de eerste Fast and Furious. Lef was wegvluchten voordat je maar op een willekeurige deurbel gedrukt had. En keihard volhouden dat je bel echt gehoord had.
Lef was het stiekem briefjes schrijven voor dat ene prinsesje die jij wilde veroveren op je witte pony. Lef was durven. Lef was doen.

Lef verschuift. Was lef nog maar lef. Wat is tegenwoordig nog lef? Een scholier die een leeftijdsgenootje vanuit onverwachte hoek genadeloos neerhoekt? Lef om iemand af te maken in een online wereld onder een pseudoniem? Lef is tegenwoordig het leven van een ander vergallen. Waar lef ooit lief was, is lef nu een levensgevaarlijk gif.

Gif verspreidt zich wanneer je ermee in aanraking komt. Lef vergiftigd je doen en laten, iedere dag. Ja vroeger, heel vroeger, lagen gif en lef dichterbij elkaar dan ze nu liggen. Als voorproever in middeleeuwen mocht je het eten voorproeven om te weten of er gif in zat. Daar was pas lef voor nodig!

Toch denk ik dat normale mensen een baan graag met deze voorproever willen ruilen. Mensen die werkkostuums dragen, mensen die volgens de wet boven anderen staan. In elkaar geslagen worden omdat toevallig je passagier geen kaartje heeft, mishandeld worden omdat je iemand in nood helpt of met de dood bedreigd worden omdat je een leerling apart neemt voor extra uitleg.

Mensen met wettelijk gezag, die hebben lef. Iedere dag als de wekker gaat stappen ze vol lef het bed uit. Het lef om te verschijnen voor een zootje asociale Nederlandse neanderthalers. Iedere dag vol angst je werk doen omdat je gevaar loopt als je iemand helpt. Of uit angst je werk niet kunnen doen. De Nederlandse samenleving is op het toppunt van het asocialisme, een besmettelijke combinatie van individualisme en zinloos geweld. Ik ken geen mens die zich een asocialist noemt en toch zijn er honderden, zo niet duizenden. Laten we er voor zorgen dat iedere landgenoot zijn/haar werk normaal kan doen. En tot die tijd wil ik respect tonen.

Want dit lef verdient respect. Groot respect.