Levenslef

Ik heb een broertje met heel veel talent. Toen hij 16 was – na een fase house en hardcore muziek gemaakt te hebben (ik heb veel slaapgebrek gekend die jaren) – pakte hij de gitaar op die thuis aan de muur stoffig hing te worden. Hij oefende wat en een paar weken later won hij een provinciale liedjes-schrijf wedstrijd. Er volgde een band en een EP.

Na een jaar Hogeschool bleek al gauw dat hij niet het type was om sociaal pedagogische hulp te verlenen. Hij was eigenlijk al te laat met aanmelden voor de audities van dat jaar, maar toch presteerde hij het toegelaten te worden op het Conservatorium om daar officieel zijn tijd te wijden aan het schrijven van nog meer, en betere, liedjes. Er volgde een nieuwe band. Een EP. Een CD. Nog een CD. Een tour door Nederland en Duitsland. En toen: een depressie. Zeg maar gerust een flinke.

De mensen om hem heen probeerde hem met optimisme en goede bedoelingen er weer bovenop te krijgen, maar het had zijn wortels al geschoten in zijn hoofd. De depressie had mijn kleine broertje in zijn klauwen. Er volgde intensieve therapie en medicijnen. Hij stopte noodgedwongen met zijn opleiding aan het Conservatorium in zijn laatste jaar. Hij was op.

In eerste instantie bestond er vooral onbegrip vanuit zijn omgeving, ook bij papa en mama, én zijn grote zus. “Maar je schrijft zulke goede nummers!” “Je hebt zoveel talent!” “Wat zonde!” “En wat met geld dan?” “Je toekomst?” Mijn broertje was vastbesloten.

Inmiddels zijn we een aantal maanden verder. Goed gaat het nog niet, beter wel. Nu prikt hij vuilnis in de stad en wordt hij met papierwerk van het kastje naar de muur gestuurd door de gemeente in de hoop op wat uitkering. Ondertussen zoekt hij hard naar werk. Lastig, zonder diploma. Verrekte zwaar wanneer depressief.

Ik dacht lang dat lef te maken had met parachute springen, van de ene op de andere dag van het ene naar het andere land verhuizen, of op een podium te durven staan. Mijn broertje heeft me wat dat betreft een belangrijke levensles geleerd. Stoppen met school was geen keus, maar bittere noodzaak.

Gewone dingen, vereisen in het gewone leven, van hele gewone mensen, constant en dag in dag uit, al ontzettend veel lef. Stel je ditzelfde eens voor met een depressie…

Bedankt broertje. Ik ben trots op je.