Kriebels

De allereerste keer dat ik in mijn leven heb gebungeejumpt, correctie de enige keer dat ik in mijn leven heb gebungeejumpt was ik doodsbenauwd. Die kriebels van spanning in je buik. Ik ben een last minute angsthaas, in alle voorbereidingen was ik onwijs relaxed maar dan sta je op die duikplank en dan slaat het toe. Een vriend van me zei: “Was je echt zo bang? Je schudde wel je hoofd maar dat leek meer op: nee hoor, ik hoef geen koekje bij mijn thee.” En toch durfde een vriendin twee keer te springen en de tweede keer zelfs achterover.

Een sprong in het diepe is een hele mooie metafoor, maar als je deze echte sprong hebt gemaakt, dan voel je pas hoe waar het is. Er zijn zo veel dingen in het leven waardoor bij mensen de moed in de schoenen zinkt. Enkel omdat ze die stap niet durven te zetten, bang om te vallen. Maar je bungeetouw is elastisch en zo is ook het leven, je jojot misschien een halve minuut op en neer maar uiteindelijk wordt je altijd opgehesen en dan voel je je zo goed! Vind af en toe de moed en waag die sprong en je zult zien dat je veel meer durft te doen. Want die kriebels in je buik die je misschien tegenhouden, maken het juist nog spannender als je het wel doet.

Begint het al te kriebelen als je er aan denkt om dat ene ding te doen? Je weet wel wat ik bedoel. Dat ene wat je nooit hebt durven doen maar waar je stiekem altijd aan denkt. Persoonlijk denk ik dat die kriebels een uitlaatklep zijn, zo wordt je al blij als je aan iets denkt dat je leuk vindt. Als je niet weet hoe de ervaring zal voelen, omdat het nieuw voor je is, gaat het kriebelen. Mensen zeggen ook wel: je moet het maar durven en meer heb je ook niet nodig, alleen dat kleine beetje lef.