Kerken

Het is toch niet verwonderlijk dat een mens God zo moeilijk kan vinden?

De kerk vergaarbak van gelovigen, het lichaam van Christus.
Als zij dan het lichaam van Christus zijn, hoe zit het dan met de ogen van God?
Gek dat mensen in nood nog steeds het LEF hebben bij de deuren van de kerken aan te kloppen voor hulp, als zijnde sociale diensten.
Nu met een terugtrekkende overheid en een falend zorgstelsel weet een mens zich ineens weer te herinneren dat er in een ver verleden zo iets bestond als armenzorg door; kerken, parochies, charitas- en ander kerkelijke instellingen.
Als je de kerkelijke geschiedenis erop na slaat was het nog niet zo lang geleden, dat men het recht van de zwakken in onze samenleving erkende.
Hoe staat het nu met de generatie van gelovigen die met de paplepel ingegoten hebben gekregen, dat het God niet is die voor de armen zorgt, maar de Welvaartstaat ondersteunt door een breed scala van wetten die ervoor moeten zorgen dat er in ieder geval brood op de plank komt? Zodat ze met een gerust hart weer aan de maaltijd van Christus kunnen gaan.

Het is toch niet verwonderlijk dat een mens God zo moeilijk kan vinden?
Het LEF, om nu net te doen dat alle passages die gaan over het recht van de armen en de zwakken in onze samenleving nooit geschreven zijn en al zeker niet bedoeld zijn om er acties aan te verbinden.
Het LEF, om niet alleen de andere kant op te kijken, maar ook nog eens anderen aan te zetten om hetzelfde te doen, daarbij stug vol te houden dat het allemaal vanzelf wel weer goed komt en iedereen tot kalmte te manen en je met je eigen zaken te bemoeien.
Stel dat er één het in zijn hoofd haalt om bij onze deuren aan te kloppen.
Ze moeten het LEF eens hebben.