Joepie, ik heb ADHD?

Tegenwoordig lees en hoor je het overal. Ik heb ADHD, mijn kind heeft ADHD. ADHD lijkt soms inmiddels meer een mode verschijnsel geworden dan een daadwerkelijke aandoening. Wij, mensen hebben altijd overal een antwoord op, maar hebben we ook echt gelijk? Weten we hoe het is om te leven met ADHD? Weet je eigenlijk hoe het voelt als er weer eens wordt gevraagd, "moet je je pillen niet innemen"? of "zo heb je last van ADHD ofzo"? Weet je wel hoe balen dat is voor iedereen die deze stempel dus echt hebben gekregen en niet die stempel kregen toen deze massaal werd toebedeelt, alsof het een cool product in de uitverkoop is?

Iedereen denkt altijd te weten hoe je je voelen moet.
Iedereen schijnt altijd te snappen hoe een ADHDer het doet.
Maar de meesten tasten in het duister, kijken dankzij die fantastische media, niet verder dan het oppervlak.
Je bent dus gewoon “een beetje druk”
Daarvan ga je toch juist uit je dak!

Was het maar zo makkelijk en simpel, met druk zijn als enige gebrek.
Dan is een neurobiologische afwijking nog lang niet zo gek!
Maar zo simpel ligt het helaas niet,
zoveel meer onzichtbare symptomen
die je aan de buitenkant “gelukkig” niet ziet.

Veroordeelt om te functioneren met de hulp van een pil.
De rest van je leven afhankelijk zijn van zo’ n klein wit dingetje,
wat je eigenlijk helemaal niet wil.

Hoe zou een ander nou kunnen begrijpen, dat het niet zo simpel is als het lijkt? Dat je niet express van het normale patroon afwijkt.
Dat je niet met opzet alles vergeet, kwijtraakt of niet kan overzien.
Dat alle dagelijkse dingen, energie kosten voor tien.

Prikkels vanuit alle hoeken maken je door de dag heen vermoeid.
En omdat je het niet wil laten merken, is het jezelf waar je de hele dag mee stoeit.
Emoties die steeds pieken en dalen, ookal weet je dat, wat je denkt, niet klopt.
Het hoofd doet rare dingen, zodat je je al snel in je eigen gedachten verstopt.

Je wilt gewoon normaal zijn, net als iedereen.
De realiteit is, enkel zo’n stom pilletje houdt je op de been.
Zorgt dat je niet ” zo druk” bent, zodat je het aan de buitenkant niet ziet.
Alleen dat ene zinnetje doet je telkens weer verdriet.

ADHDers krijgen automatisch hun eigen hokje, gewoon “een beetje druk”
Hoe kan een ander dan ook weten,
In het hoofd is gewoon de verbinding stuk.