Ik dacht dat ik LEF had

Als je mij een half jaar geleden had gevraagd of ik LEF had, had ik volmondig ja gezegd. Ik spring met het grootste plezier uit vliegtuigen, bungel boven de diepste ravijnen, ik klim op menselijke piramides in het circus en ik ben hoogstens een beetje bang voor spinnen. Toch, als je het me nu opnieuw zou vragen zou ik er wat langer over nadenken. LEF, ja dat heb ik wel, maar niet zoveel als dat ik dacht. En dat komt niet door een nieuwe levensopvatting of inspirerende mensen waarmee ik heb gesproken. Ik twijfel aan mijn LEF sinds ik ben gaan wedstrijdroeien. Respect, dat is iets wat ik heb gekregen sinds ik ben gaan wedstrijdroeien, respect voor de toproeiers die hun leven wijden aan deze prachtige en tegelijkertijd verschrikkelijke sport. Het is moeilijk uit te leggen wat je ervaart als je twee kilometer lang er mentaal en fysiek alles aan doet om als eerste over de finish te komen. Al na de eerste seconden is de zuurstof in je spieren op en vanaf dat moment doet alles pijn, dat is waar je jezelf tegen komt. Al zo vaak heb ik na 300 meter gedacht, ik stop, dit kan ik niet. Dat viel me van mezelf tegen, nooit had ik gedacht dat ik mentaal zo zwak kon zijn. Maar tegelijkertijd ben ik sterk, nog nooit ben ik gestopt, nog nooit heb ik opgegeven. Ik kan nu met de juiste voorbereiding alles geven wat ik in me heb en achteraf zeggen: ‘Dit was de beste prestatie die ik had kunnen leveren’. En volgende week kan ik nog meer, dat weet ik zeker. Ik heb LEF.