Idols voor de letters

Papieren muren van sensatielust! Is dat waar ik m’n tijd aan wil verdoen? Columnistje spelen om de kijkbuislezertjes te vermaken? Voor de eer? Nooit! Ik begraaf mezelf nog liever in een koker van koper, terwijl elektronen om me heen worden geslingerd. Tot de lichtsnelheid erop volgt!
Reactie geven op ‘nieuws’? Je bedoelt Jip-en-Janneke-tekstjes schrijven voor reptielen. Zoals ik mij voel als ik een berg beklim of na een sekspartij.
Meningen zijn voor het volk en kranten spelen driftig de rol van obsessieve feeder. Is het geen tijd om toe te geven dat we een spelletje spelen, onszelf een illusie voorhouden van: ’t is toch wat….tssss tot nou, nou… Terwijl we voor apegapen op een gespreid bedje liggen te wachten tot de volgende vieze hap wordt aangeboden? O, wat is het toch smullen geblazen! Ik ben toch niet de enige die vindt dat die twee treinkrantjes eigenlijk precies hetzelfde zijn? Precies! Nog erger dan de Telegraaf hoor ik u denken. Lekker bij wijze van vrije tijd, op zaterdagochtend de Telegraaf lezen en klagen over die buitenlanders. Terwijl je in een dorp woont waar nooit iets gebeurt. Ik ken mijn familie goed.
O ja, het juryrapport, de ballotagecommissie…Trek een blik open met wat namen die goed ogen, zonder inhoud. Zoveel gefluim en geblaat over vorm en inhoud. Ik ken die critikakkers, de zeurjannen en piepneuzen. Het is Idols voor de letters! A, B of C? Welke vind jij het best? Ik zeg: We zijn allemaal verliezers! Alle tekst is een culturele expressie. Bedacht, gespind of gejat. Wie ben ik om te oordelen?
Ik ben het met zoveel niet eens in de wereld. Ze noemen me cynisch en wijzen me na. Ik zou ook wel een boerka willen dragen. Eindelijk wat rust in mijn hoofd. Minder kennis en minder zorgen. De ‘vrijheid’ van Nederland, doet me pijn. Ik kan het niet aan. Niet in dit web van leugens van politici en banken. Alsof er niks aan de hand is, wordt het ene papieren poppetje na het andere in onze klamme handen geblazen, waar het vervolgens vastplakt en uitteert in de felle zon van democratie.
Om dit artikeltje luchtig te houden en niet als een malloot te worden weggezet, wil ik de laatste zin besteden aan liefde en hoop:
O, hoe fijn dat de prins op het paard altijd de prinses redden zal.