Hoog Tijd

Lef is het enkelvoud van leven. We moeten het niet groter maken dan het is. Maar dat doen we wel, in ons tijdperk van Doorslaand Perfectionisme. Het tijdperk waarin we alles willen kunnen maken, houden en delen.

Doorslaand Perfectionisme laat ons denderen en vergeten. Want we zoeken constant nieuwe doelen. Ongerepte paadjes hakken we zelfgenoegzaam vrij met een kapmes, zo groot als een zeis. Dag in dag uit staan we onszelf belangrijk te vinden. In onze kledij/op ons werk/in een ver land/naast een beer/skydivend van een flatgebouw. Hoe groter de klus, hoe spannender de verhalen. We leven het leven in een overtreffende modus. Zo halen we het onderste uit de kan… Lef.

Nee dus! Zo halen we de hele bodem uit de kan! Met daaronder niets, behalve een gapend gat. Zie hier de kern van het Doorslaand Perfectionisme. Want lef hebben, betekent niet dat we het leven hebben. Lef is maar een fractie. Het is de uitwedstrijd, terwijl alles zou moeten draaien om het thuiskomen. Maar dit vergeten we, omdat we te druk zijn met het beklimmen van de apenrots.

En misschien, heel even, luistert er iemand naar ons borstgebonk. Maar dit duurt natuurlijk niet lang, want Doorslaand Perfectionisme heeft geen tijd. Iedereen moet door, de mouwen opgestroopt laten. Blijven zoeken naar dat ene stukje lef wat nog nooit is geweest.

En elke idioot weet dat dit zo niet door kan gaan. Dus waarom dan toch toewerken naar het gapende gat, het moment dat we moeten leven met de scherven van ons geluk? Laten we er een streep onder zetten.
Het is nu Hoog Tijd. Hoog Tijd om thuis te komen, de wolken te aanschouwen en het gras te voelen dat onze tenen kietelt. Om onze kinderen te zien stralen en onze oma’s te bezoeken. Het is Hoog Tijd om elkaar in de ogen te kijken, oprecht te lachen. Om een boodschap voor een ander te doen en boodschappen eerlijk door te geven.

Leven is niet het meervoud van lef. Lef is het enkelvoud van leven. Ondergeschikt aan wat er werkelijk toe doet. De kunst is om ‘enkeleenvoudig’ te leven. Dit ten uitvoer brengen, is pas lef.