Het diepe

Ze zei het toen ik in de vroegte van de jaren ‘90 als bolle peuter in Zuid-Frankrijk besloot dat ik gerust wel zónder de hulp van mijn ouders of de daarvoor bestemde zwembandjes het 4 meter diepe bad kon uitproberen. Ze zei het toen ik de latent agressieve hamsters van mijn broers in één kooitje zette, omdat me dat zo gezellig voor ze leek. Uiteraard niet wetende dat het twee overgevoelige Regilio Tuur-knaagdieren betrof die elkaar vervolgens vakkundig probeerden te slopen. Ze zei het toen ik met brandende ogen en een idem hart boven de houten keukentafel hing en met mijn laatste energie een grap maakte over de zelfmoordpoging die mijn vader diezelfde dag nog had gedaan.

Lef. Regelmatig heeft mijn moeder mij ervan beschuldigd. Maar meer lef dan ík ooit zal bezitten, heeft de tumor die profiteert van de onuitputtelijke gastvrijheid en warmte waar mijn moeder zo geliefd om is. Het is dít klompje cellen in haar ruggenmerg dat het lef heeft om haar zenuwen, tezamen met haar zorgeloze toekomst, geruisloos te verpulveren. Dat haar een hoge dwarslaesie tracht te bezorgen, afscheidsbrieven doet schrijven en een euthanasieverklaring laat opstellen. Maar zoals dat gaat met tuinbroeken, Nike Air Max’ en tumoren met lef, keren ze eens in de zoveel tijd helaas terug. En dus zaten mijn moeder en ik er opnieuw. Vijf jaar na de eerste operatie. Op een ijzige novemberochtend in een minstens zo kille ziekenhuiskamer. Terwijl mijn moeder in haar blauwe wegwerpschort het verhaal aanhoorde dat de chirurg kalm richting haar steriele ziekenhuisbed afstak, had ik alleen nog maar oor voor de doffe dreunen van de klapdeuren in de hal. Klapdeuren. Ik realiseerde me dat ze nergens zo op hun plek zijn als in een ziekenhuis. Want hier, in de ruimte waar de chirurg inmiddels is beland bij het onderwerp “risico’s van de operatie”, hebben mensen de grootste klappen te incasseren.

Deze zomer wordt mijn moeder voor de derde keer in het diepe gegooid, wanneer haar opnieuw een operatie staat te wachten. Maar als er íets is dat mijn eerste kennismaking met lef mij daar bij dat zwembad in Zuid-Frankrijk heeft geleerd, is dat je soms de bodem moet raken voordat je weer opgelucht kunt ademhalen. En wanneer mijn moeder me toch nodig heeft? Dan zal ik haar direct vanaf de zwembadrand te hulp schieten, net zoals zij toen bij mij deed.