Het begin

Je hebt het lang geprobeerd maar nooit werkelijk begrepen. Dat geeft niet, je bent er nog. Ik denk dat dat is wat telt aan het eind, dat je er nog steeds kunt zijn voor iemand die je nooit helemaal doorgrondt.
Er was een tijd dat ik vroeg van jou, of meer verlangde. Vaak in stilte. Had ik maar meer gesproken misschien. Maar ach. Dat lef ontbrak mij volledig.
En dus tuimelen mijn woorden nog steeds rond in gevoel totdat ik ze vang op papier. En dan nog zeg jij: ik begrijp jou niet.

Ontluistering.
Als je begint wil je dat alles samensmelt. En soms waren er momenten dat ik dacht: nu begrijp jij mij en ik jou. Te kort. Achteraf bezien had ik minder moeten verlangen, meer moeten zeggen. Ik dacht dat je wist wat belangrijk was. Of in elk geval wekte je die indruk. Maar hoe kon dat nu als ik het zelf niet eens wist? En als ik niet wist wat jou dreef?

Ik ben bang
als ik die vragen wil beantwoorden dat ik te veel open haal. Dat ik geen antwoorden krijg maar wroeging. Dus misschien is het goed zo.
Jij bent er nog en ik.
Aan het eind is dat alles wat telt. Een nieuw begin.