Gangster-oma of Benidorm Bastard?

De twee stoere jongens aan de andere kant van het looppad nemen vier stoelen in beslag. Met voeten op de bank tegenover hen en een mobieltje waar muziek uit knalt zitten ze daar. Ondertussen loopt de metro vol en raken de zitplaatsen op. Het lijkt de twee jongvolwassenen niet uit te maken. Veel belangrijker is het gesprek over “die ene lekkere chickie”.

Burberry Petje, Prada sneakers en een joggingsbroek die zo hoog is opgetrokken dat je het merklogo op zijn schoenen echt niet kan missen. De mensen die te lang naar ze kijken worden uitgedaagd met een agressief knikje of een grove opmerking. Je zou bijna zeggen dat de jongens iets te compenseren hebben.

Terwijl de laatste paar plekken bezet beginnen te raken komt er een oudere dame binnen. Ze zal een jaar of zeventig zijn geweest. Ze waggelt voorzichtig mijn kant op terwijl de metro vertrekt. Tegenover mij is nog een plaatsje vrij dus ik ga nog wat rechter op zitten zodat ze gemakkelijk plaats kan nemen. Het komt eigenlijk niet eens bij mij op dat ze ergens anders gaat zitten. Verder zijn namelijk alleen de stoelen tegenover de toekomstige stratenvegers nog vrij.

Verbaast zie ik dat de dame haar pad afbuigt en naar de jongens toe schuifelt. Daar aangekomen vraagt ze glimlachend of de jongens hun voeten van de bank willen halen. Even overleggen ze met elkaar over dit hoogst ongebruikelijke fenomeen maar stemmen onwillig in. De mevrouw gaat zitten en maakt het zich gemakkelijk ondanks de grimmige blik van de beide heren.

Voordat de jongens verder kunnen met hun schreeuwerige conversatie zegt de oude dame, met een lief stemmetje, dat "die rot herrie ook wel uit mag". Een van de twee jongens verslikt zich van verbazing in zijn Redbull en begint te proesten. Met stomheid geslagen zet de andere herrieschopper zijn muziek uit. "Ah, dat is beter" aldus de super-granny.

Twee haltes later lopen de twee jongens enigszins verslagen en in stilte de metro uit. De mevrouw heeft de jongens nog even gevraagd de lege blikjes mee te nemen en gelijk ook de oude krant weg te gooien. Zodra ze de wagon uit zijn plant deze gepensioneerde superheldin een voet op het bankje voor haar en begint zelf met haar mobiele telefoon te spelen.

Ik weet niet of ik per ongeluk in Benidorm Bastards terecht ben gekomen of dat ik een echte lef-oma heb ontmoet. Maar we hebben er meer van nodig.