Expert met gouden handjes

Mijn vriend en ik zijn een uitstervend ras. Met een leeftijd van nog geen 30, hebben wij ervoor gekozen om een groot deel van onze energie, geld en tijd te investeren in het opknappen van een 120 jaar oude Tjalk. Een zeilend historisch bedrijfsvaartuig, dat vroeger het beeld van de Nederlandse wateren bepaalde. Terwijl leeftijdsgenoten in deze tijd van het jaar op festivals rondhangen, staan wij met een schuurmachine en een kwast in de hand onze droom te verwezenlijken. Waarom, vraag jij je wellicht af? Het is onze passie. Onze kast staat vol met boeken over de binnenvaart van vroeger. Over hardwerkende schippersgezinnen en hoe zij met deze schepen Nederland groot hebben gemaakt. Het is onze trots. Zeilend door de Nederlandse wateren, worden we ontelbare keren op de foto gezet en krijgen we indrukwekkende verhalen over vroeger te horen. Van mensen die met het beeld van deze schepen zijn opgegroeid of toentertijd zelf onderdeel waren van een schippersgezin. Het is voor ons onvoorstelbaar dat deze schepen uit Nederland verdwijnen. Maar het gebeurt. Honderden schepen liggen in een hoekje weg te roesten of worden verkocht aan mensen in het buitenland, die het schip verbouwen tot woonark en er nooit meer mee zullen varen. De reden hiervoor is eenvoudig: het wordt mensen zoals ons bijna onmogelijk gemaakt om deze monumentale vaartuigen te behouden. Heb je een ligplaatsvergunning? Wordt deze door het ministerie van Wonen en Rijksdienst ineens onverbindend verklaard. Hoewel het eigenlijk niet de bedoeling was dat historische schepen met deze regel te maken zouden krijgen, zijn ze ‘vergeten’ dit expliciet in het besluit te vermelden. Ook heeft de overheid bepaald een veiligheidskeuring voor schepen langer dan 20 meter verplicht te stellen. Attent dat ze zo begaan zijn met onze veiligheid. EOC (scheepsverzekering) belde ons onlangs heel beleefd op om te melden dat er binnenkort een expert in de buurt zou zijn, die ons schip ook meteen kon keuren. Ook al zo attent! Wat EOC vergat te vermelden was dat deze beste man, die nog geen uur bij ons aan boord is geweest, 550 euro koste (had zeker gouden handjes) en dat dit samen met de administratiekosten en afgifte van het certificaat (vast geprint met gouden inkt en ingelegd met diamanten) op een kleine 1000 euro neerkwam. Dergelijke regels duwen onze passie naar de bodem van de Nederlandse wateren. Wanneer komt er eindelijk een regel die ons ras en daarmee deze prachtige monumenten van Nederland, voor uitsterven behoed?