Een verkilde samenleving?

Is het lef hebben om te vluchten uit een land, geterroriseerd door oorlog en haat?
Daar, waar de dood van het leven lijkt te winnen?

Getuigt het van moed om familie te verlaten, hopend het "paradijs" Europa te bereiken? Waar een "surrogaat hemel" is gecreëerd, gebaseerd op democratie en vrijheid van meningsuiting.

Vindt u werkelijk dat er sprake is van lef wanneer je, samen met honderden landgenoten, de stap waagt en plaatsneemt in een wrak, wat nauwelijks lijkt op een boot? Waar de golven van de Middellandse Zee, zonder genade, met onverbiddelijke kracht op het krakende hout zullen beuken? Dat wat symbool lijkt te zijn voor de diepe wonden, geslagen in de vele mensenlevens.

Is er daadwerkelijk sprake van lef in de wetenschap dat, in nood en de vloed van egoïsme, je vlucht je ondergang kan betekenen? Dat je hierdoor letterlijk buiten de boot kan vallen en de droom om de veilige haven te bereiken, een regelrechte nachtmerrie wordt?

Wat is er nodig om een "wereld" te verlaten, waar terroristen een vrij spel mogen spelen, met de hoge inzet van mensenlevens? Waar moeders hun zonen zien sterven; tranen zijn verdroogd en slechts nog leegte en machteloosheid te lezen zijn in hun vermoeide en verdwaasde blik.

Daar waar talloze steden "opgebouwd" zijn uit chaos en puinhopen. Waar kinderen het geïndoctrineerde leven leiden van moordlustige soldaten. Waar de bloedsporen, op de resten van muren, stille getuigen zijn van een leven wat nooit meer zal zijn. Stilgelegd, tot zwijgen gebracht; door het wrede gebulder van bommen en kogels.

Is het écht een kwestie van lef om op zoek te gaan naar een menswaardig bestaan; of berust dit slechts op de bittere noodzaak om vast te houden aan de laatste strohalm tot overleven?

Ik wil u vragen: "Oordeelt u zelf, mét lef!"

En tegelijkertijd, wanneer velen de reis niet hebben gehaald, of uitgeput de "Europese-illusie" armer zijn, woedt in ons eigen tolerante en democratische "paradijs" de verhitte discussie over bed, bad en brood!

Een schril contrast, vindt u niet?

Ik hef mijn hoofd op naar de Hemel, wetend dat het net Pasen is geweest; overwinning van de dood, nieuw leven. Wat een genade dat er Iemand is, die nooit iemand zal uitsluiten!