Alles goed?

Het is eigenlijk een nietszeggende groet: “Alles goed?” Een antwoord wordt meestal niet eens verwacht terwijl er toch een vraag gesteld wordt. Ik heb zelf nog steeds de neiging om antwoord te geven ook al is het op een gesloten vraag.
Ik heb gemerkt dat in de meeste gevallen een antwoord helemaal niet wordt verwacht en in sommige gevallen ook helemaal niet op prijs wordt gesteld omdat het nu eenmaal een beleefdheidsvorm betreft. Hoewel beleefdheidsvorm? Hoe beleefd is het eigenlijk als je niet bent geinteresseerd in een antwoord en zeker als je dit ook nog eens non verbaal laat merken.
Je herkent zelf ongetwijfeld het maandagochtendritueel bij de koffiemachine. “Goed weekend gehad?” Ik overhoorde het antwoord van een collega in kwestie: “zwaar weekend, joh. “Mijn man is behoorlijk ziek van de chemo en reageert dat af op de kinderen. En ja, daar hebben we dan weer ruzie over gekregen. Al met al best zwaar.” Ik observeerde de ongemakkelijke reactie van de collega die de vraag had gesteld: “Ja, ja, dat is heftig. Nou, sterkte hoor,”
Ik vroeg me af hoe ik daar zelf nou op zou reageren. Is zoiets nou te persoonlijk om met een collega te delen? Gaat het iemand anders iets aan? Interesseert het een buitenstaander? Was het de bedoeling van de vraag om zo’n eerlijk antwoord te krijgen?
Best lastig eigenlijk. Mensen proberen beleefd te zijn en een praatje te maken. In de wandelgangen hoor je zo’n verhaal dan nog wel eens terug dat iemand zijn ‘hele hebbe en houwe’ bij de koffiehoek bespreekt en dat men daar niet op zit te wachten. Stoer hoor dat je dat dan in de wandelgangen tegen een ander zegt. Nee, je hebt pas lef als je dat in haar gezicht zegt. Of beter, zeg alleen goedemorgen en vraag niet hoe het met iemand gaat als het je wezenlijk niet interesseert of een menselijk verhaal niet zo goed aankunt.
Vorig jaar overleed mijn vader met al het verdriet dat daar bij hoort. Veel mensen zijn een enorme steun geweest en vragen dan ook oprecht hoe het gaat. Juist daar heb ik een soort zesde zintuig ontdekt over de oprechte interesse van mensen. De grap alleen tegenwoordig is dat ik geen sociaal wenselijk antwoord meer geef. Dus geen onzin als: “Ja, gaat wel, komt wel goed”. Liever zeg ik gewoon hoe ik me echt voel. En als dat ‘klote’ is, zeg ik dat ook.
En weet je? Eigenlijk vind ik dat pas echt stoer. Gewoon zeggen wat je voelt als iemand daar naar vraagt. Dat is pas lef.