18 jaar en op wereldreis, is dat lef?

Wat is precies lef? Is lef wanneer je iets doet wat anderen van je vragen wat je eigenlijk uit jezelf niet zou doen? Of is lef wanneer je iets doet wat anderen niet snel zouden doen? Of is lef juist wanneer je iets uit jezelf doet waarmee je jezelf verbaast dat je dat zojuist echt hebt gedaan?
Ik vind lef een moeilijke term. Ik was 11 jaar toen ik tegen mijn ouders zei dat ik op wereldreis wilde en ik school echt niet leuk vond. Nu, bijna 8 jaar later ben ik afgelopen zaterdagavond terug gekomen van die wereldreis. Was het lef hebben? Nee, niet echt. Het is een kwestie van op jezelf, je gevoel en je intuïtie vertrouwen en daar dan ook zeker naar te luisteren. Tot je 18e ben je leerplichtig, dus na mijn 18e verjaardag hebben ze mij niet meer gezien op school. 4 maanden hard werken en toen vertrekken. Op naar de wereld, op naar mijn droom. Was die keuze lef hebben? Nee. Ik volgde mijn droom, ik werkte voor mijn droom. En het belangrijkste van alles, ik maakte mijn droom waar. Ik ging zoeken, zoeken wat ik in Nederland al 18 jaar niet voelde en kon vinden. Er waren een hoop mensen die zeiden ‘Jij hebt lef om deze keuze te maken op deze jonge leeftijd’ ‘Vinden je ouders dat wel goed, laten die jou gewoon zomaar gaan?’ ‘En school dan? Ga je zonder opleiding leven?’. Zonder opleiding leven? In de bijna 7 maanden dat ik ben weg geweest heb ik 0 maar dan ook 0 dingen nodig gehad van wat ik op school heb geleerd. Oké laten we eerlijk zijn, Engels kwam wel goed uit. 7 maanden voor het eerst echt voor mezelf zorgen, geen papa en mama om bij te huilen als het even niet zo leuk was. Aan school gedacht? Ja.. waarom heb ik nooit geleerd hoe de wereld in elkaar zit op school? Lef heb ik niet, zeker niet. Maar wanneer heb je dan toch lef? Is het een kwestie van dingen voor jezelf bewijzen? Als mensen tegen mij zeggen ‘lef hebben hoor’ begin ik altijd een beetje te blozen. Het is een soort van gevoel dat mensen tegen je op kijken. Het blijft gek.