Johan van Boven Sport 3 mrt 2016, 14:15

Leestijd: 3 minuten

Gelukstranen gevluchte profvoetballer in stadion ADO

De lichtmasten, de tribunes, de juichende fans, het veld, de spelers en de rollende bal. Ramy Guneat hield het woensdagavond niet droog vanwege de ambiance in het stadion van ADO Den Haag. Tranen van geluk, aldus de 29-jarige vluchteling uit Syrië die de wedstrijd tussen de Nederlandse voetbalvrouwen en Zwitserland bezocht.

De burgeroorlog in zijn vaderland maakte een eind aan zijn loopbaan als profvoetballer. Guneat stond onder contract bij AL-Karamah SC, een grote club uit zijn geboorteplaats Homs. „Maar twee jaar geleden werd de situatie zo erg dat ik niets anders wilde dan vluchten”, vertelt hij in het Engels, aangevuld met af en toe een paar woorden Nederlands. „Overal vielen bommen. Ook het gebied rond ons stadion werd ernstig getroffen.”

Bootje

Dus liet Guneat zijn familie achter en stak hij de grens over naar Turkije, waar hij op een bootje naar Griekenland stapte. Vervolgens begon hij aan een lange reis naar Nederland. Hij wijst met zijn wijsvinger naar de palm van zijn hand, die voor even als kaart van Europa dient. „Eerst trok ik naar Macedonië, vervolgens naar Servië en Hongarije. Uiteindelijk kwam ik hier aan, dat is inmiddels zo’n vijf maanden geleden.”

Grote delen van de route legde hij lopend af, afgewisseld met busritten. „Ik ben onderweg nooit echt bang geweest, de honger was het ergst. Hongarije was geen prettig land om te zijn, de mensen daar waren heel erg onvriendelijk. Heel slecht! Veel mensen waren boos op ons en de politie heeft een aantal vluchtelingen opgepakt en in de gevangenis gegooid. Toen dat gebeurde, gingen we met z’n allen bij elkaar staan. Ik had het geluk dat ik ergens in het midden van die groep stond, anders hadden ze mij ook meegenomen.”

Noodopvang

In Nederland kwam hij aan in het AZC in Haarlem, nu verblijft hij in een noodopvang in Duinrell. Daar moet hij wachten tot hij de vluchtelingenstatus krijgt om vervolgens weer naar een AZC elders in het land te verhuizen.

Naast Guneat staat Lieke Lamb. Ze geeft in Duinrel Nederlandse les aan vluchtelingen en had een kaartje over voor de wedstrijd Zwitserland-Nederland (3-4) in het stadion van ADO Den Haag. „Ik wist dat een van mijn leerlingen een vriend had die in Syrië profvoetballer was. Dus heb ik Ramy gevraagd of hij mee wilde gaan naar een vrouwenvoetbalwedstrijd.”

In Syrie was ie profvoetballer ..ziet sinds 2 jaar weer n stadion en moet traan laten…#nederlandseles pic.twitter.com/nGzwFrQ6VQ

— Lieke Lamb 🎤🎥🌍 (@liekelamb) March 2, 2016

In Syrië is dat ondenkbaar. Hij begint te lachen. „Ik vind het heel leuk, vooral de nummer 10 vind ik heel goed”, verwijst hij naar Daniëlle van de Donk. Toch deed het ook wel een beetje pijn om mensen tegen een bal te zien trappen. Zelf heeft hij al twee jaar geen wedstrijd meer gespeeld. Tenminste, niet op professioneel niveau.

Hij begint driftig op zijn telefoon te swipen. Guneat tovert foto’s en video’s tevoorschijn van een voetbalwedstrijd tussen een AZC-team en de amateurs van Blauw-Zwart. „Dit was vorige week in Wassenaar. Kijk, dit is in het stadion van HFC Haarlem, daar hebben we ook een wedstrijd gespeeld. Zie je die nummer 14? Dat ben ik!”

In Nederland wil hij het liefst een baan in de sportsector vinden. Maar zijn grootste droom is terugkeren naar een vreedzaam Syrië. „Dan kan ik weer namens mijn club voetballen.”