Johan van Boven Sport 6 mei 2015, 07:43

Leestijd: 3 minuten

Luis Enrique is een surfdude en Ironman

De schijnwerpers staan vanavond in Camp Nou uiteraard gericht op Pep Guardiola. Met Bayern München keert hij terug in het stadion waar hij uitgroeide tot een van de beste trainers ter wereld. Hij liet FC Barcelona buitenaards voetballen en de wereld likkebaardend genieten van tiki-taka. Nu moet hij met de gehavende Duitse ploeg (zonder onder andere Arjen Robben en Franck Ribery) zijn oude werkgever proberen een tik te geven in de halve finale van de Champions League.

Belangrijkste wedstrijd

Maar het is ook uiterst interessant om een blik te werpen op die andere trainer. Luis Enrique staat na Barcelona-Real Madrid voor de belangrijkste wedstrijd, sinds hij aan het roer staat van het Catalaanse schip. En dat tegen zijn vriend Guardiola, met wie hij vijf jaar samenspeelde. De grootste overeenkomst tussen de twee is dat ze veel meer zijn dan voetbaldieren.

Van Guardiola weten we dat hij geïnteresseerd is in kunst, filosofische boeken leest en de vrijheidsstrijd van Catalonië steunt. Hij is een intellectueel buitenbeetje in de voetbalwereld. Ook Enrique is een geval apart, maar dan in sportief opzicht. Waar veel trainers tijdens hun loopbaan zonder enige moeite een flinke bierbuik kweken, daar is de oefenmeester van Barça nog altijd een afgetrainde topatleet.

Lees ook: ‘Guardiola is hypocriet’

Vlak nadat hij in 2004 afscheid had genomen als voetballer vertrok de in Gijon geboren Spanjaard naar Australië. Een half jaar lang dook hij bijna dagelijks met een surfboard de branding in om de golven steeds beter te kunnen bedwingen. Tussendoor maakte hij zichzelf de Engelse taal machtig.

Surfersoog

Hij beleefde Down Under een prachtig en relaxt avontuur, al hield Enrique er wel een vervelend souvenir aan over. De trainer kampt namelijk met een zogenaamd surfersoog. Het slijmvlies groeit in een plooi en kan over het hoornvlies komen, waardoor het zicht minder wordt. Daarom draagt hij tijdens de trainingen vaak een zonnebril om de klachten te verminderen.

Na zes maanden als surfdude te hebben geleefd, besloot Enrique zich toe te leggen op een andere sport. Hij wilde meer dan alleen in beweging zijn, hij had een doel nodig. Hij begon te trainen voor de marathon en al snel bleek hij een uitstekende loper te zijn. De eerste marathon die hij aflegde was niet de minste; die van New York in 2005. Met 3:14:09 mocht hij dik tevreden zijn met zijn tijd. Een jaar later koos hij het parkoers van Amsterdam om zijn marathontijd aan te scherpen. Enrique wilde dolgraag onder de drie uur lopen, maar hij kwam 20 seconden tekort.

Mountainbike

Intussen had hij een wielrenfiets en moutainbike gekocht. Al snel deed hij mee aan wedstrijden van meer dan 200 kilometer met flinke hoogteverschillen. Dus ging hij dáárnaast ook maar zwemmen, zodat hij zich kon opgeven voor een triatlon. In 2007 was het zover en deed hij mee aan de Ironman van Frankfurt. Na 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42,195 kilometer hardlopen kwam hij in 10:19:30 over de finish.

Dat was nog niet genoeg voor Enrique, die in de Saharah Marathon zijn volgende uitdaging vond. Dat is een ultraloop door de snikhete woestijn verdeeld over zes etappes met als langste afstand 75 kilometer. Hij haalde de finish en niet lang daarna vroeg hij zich al af: wat nu? Het antwoord was: proberen onder de tien uur te duiken tijdens de Ironman.

Begin trainersloopbaan

Tijdens de voorbereiding op het evenement werd hij in 2008 echter gevraagd Barcelona B te gaan trainen, dus moest hij de Ironman van Klagenfurt aan zich voorbij laten gaan. Het was het begin van zijn trainersloopbaan, die hem via AS Roma en Celta de Vigo terugbracht naar FC Barcelona.

Het is de vraag of hij als coach net zo succesvol wordt als amateuratleet, maar het is niet uit te sluiten dat hij zijn vriend Guardiola wat dat betreft achterna gaat. Vanavond winnen van Bayern München zou een aardige opmaat kunnen zijn.