Jorieke van Noorloos Nieuws 19 jun 2019, 05:00

Leestijd: 3 minuten

En dan ben je dertig

Zo zat je nog op je studentenkamer met dito lening en zo gaat ineens iedereen om je heen trouwen en moet je toch echt op zoek naar die goedbetaalde baan. Dit, en meer, beschrijven Suzette en Lianne in hun nieuwe boek Lekker Laten Lullen. Terwijl Suzette (nuchter, zorgeloos, oppervlakkig, zo u wilt) over de standaard vraagstukken in het leven struikelt, verdwijnt Lianne (gevoelig, zweverig, piekeraar) steeds dieper in haar burn-out. Het contrast kan niet groter, waardoor je je altijd wel in een van hun levens herkent.

Hoe zagen jullie vroeger zelf de dertiger?

Lianne (L): ,,Als een stabiel iemand die het leven begrijpt, van wie alles op rolletjes loopt en een gezin, huis en baan heeft.”

Suzette (S): ,,Ik had precies hetzelfde. Ik vond dertigers vooral héél oud, met rimpels en supersaaie levens, enzo. Bij wie alles thuis is geregeld.”

L: ,,Dan ben je echt een vrouw, geen meisje meer, dacht ik.”

En hebben jullie dat beeld nog steeds?

S: ,,Nee, dat is volledig omgeslagen. Ik heb niet het idee dat ik alles nu weet of op orde heb en voel me nu niet anders dan toen ik 22 was. Terwijl ik toen dacht: over tien jaar ben ik echt volwassen. Maar dat is niet zo. En waarschijnlijk voel ik me op mijn veertigste ook nog steeds niet volwassen. Ik zie mezelf nog als meisje, terwijl ik van mijn omgeving, zelfs mijn vriend, hoor dat ik echt al een vrouw ben.”

L: ,,Ik zie alles nu minder zwartwit. Wat bij een bepaalde levensfase hoort, zoals trouwen en huizen kopen op je dertigste, heb ik nu veel meer losgelaten. Ik omring me ook niet met mensen die daarmee bezig zijn, dat scheelt.”

S: ,,Bij mij is dat dus extreem anders. Ik heb wel het idee dat mijn vriendinnen – inclusief ikzelf – in de pas proberen te lopen. Vrijgezelle vriendinnen willen een vriend, vriendinnen zonder koophuis willen een koophuis, en je hebt het ineens steeds over kinderen krijgen. Ook al wil je het niet: je wordt toch echt beïnvloed door je omgeving.”

Wat zijn dingen waar jullie zelf als dertiger tegenaan lopen?

L: ,,Ik loop niet per se ergens tegenaan. Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat ik niet alleen in mijn hoofd moet leven, maar ook mijn gevoelens moet uiten. En dat als iets niet goed voelt, ik dat ook moet inzien.”

S: ,,Ik wil ooit wel kinderen, maar in de toekomst. Wanneer begint die toekomst dan? Eigenlijk ben ik al belegen. Volgens de natuur dan, haha. Ik zie mezelf nog niet met een kind, maar de kwaliteit van je eieren schijnt echt met angstaanjagende sprongen achteruit te gaan vanaf de dertig. Dat vind ik best heftig. Het liefst zou ik nog jaren zo aanmodderen.”

Jullie levens zijn zo anders, hoe verliep het schrijven samen?

L: ,,We hebben dezelfde humor en bewonderen elkaars schrijfstijl, dat werkte goed. Maar het verliep niet vlekkeloos.”

S: ,,Juist omdat we zo anders zijn, kwamen we er soms totaal niet uit. We hebben elkaar echt willen vermoorden op bepaalde momenten.”

L: ,,Dit is ons tweede boek samen, dus we dachten: nu zal het allemaal vast chiller en soepeler verlopen. Maar nee, hoor. Helaas.”

Jullie eerste boek, Zeik Niet Zo, ging over het leven van de millennial en dit boek eigenlijk ook weer. Komt er straks ook een boek over het leven als veertiger?

L: ,,Nee! Haha, ik denk dat we de jaren tussen de 25 en 35 jaar nu wel goed gecoverd hebben met deze twee boeken.”

S: ,,We komen nu ook in een fase waarin niet zulke grote dingen meer gaan gebeuren. Een boek over het gezinsleven zou nog kunnen, maar daarin is De Luizenmoeder ons eigenlijk al voor geweest.”