Jelmer Visser Nieuws 11 jan 2019, 19:23

Leestijd: 3 minuten

Hoe een d/t-fout de dag van bezorger Niels verknalde

De werkwoordspelling van het Nederlands is voor velen een flinke uitdaging. Vooral het feit dat het verschil tussen een ‘d’ en een ‘t’ aan het einde van een woord niet te horen is, zorgt voor de nodige verwarring.

Tel hier voltooid deelwoorden, stammen eindigend op een -d en ‘t kofschip bij op en je hebt een systeem waarin een foutje snel gemaakt is. Mensen die hierop hameren worden ‘grammarnazi’s’ genoemd. Je ziet door de context toch wel wat de zin betekent? Toch kunnen d’s en t’s iets heel verschillends betekenen.

Niels Kalkman, dierenjournalist bij de Telegraaf, ondervond dit tien jaar geleden aan den lijve en deelde zijn bizarre grammaticaverhaal op Twitter.

https://twitter.com/nielskalkman/status/1083744421651329024

Bezorger bij de Beren

Als 18-jarige student had Kalkman een bijbaan als maaltijdbezorger bij de Bezorgbeer in Delft. Met een vuurrode jas en een gezellige helm met berenoortjes verblijdde hij op zijn scooter menig hongerige vleesliefhebber die een avondje niet achter het fornuis wilde staan. Ook op de bewuste avond was hij aan het werk. Om bezorgers niet met te veel contant geld op pad te sturen kon de klant aangeven met welk bedrag ze hun maaltijd wilden betalen.

Er kwam een order van een man aan de rand van de stad binnen die spareribs wilde. Op de bon stond keurig ‘betaald met twintig euro’, de bestelling was dus vooraf al betaald en daardoor hoefde de jonge student niet met cash de weg op. Tot dusver is er weinig aan de hand, dit veranderde zodra hij met zijn berenhelm aanbelde bij een woning.

De deur werd open gedaan door een macabere man die niks meer droeg dan een Metallica-shirt. Onder het zwarte shirt ging een harige buik over in een bungelend kroketje in het vet. Omdat Kalkman niet voornemens was om lang van dit obscure uitzicht te genieten, duwde hij de spareribs snel in zijn handen. Ze waren immers toch al betaald, nu snel weer op de scooter om dit macabere beeld te verwerken.

Betaald of betaalt?

Eenmaal getraumatiseerd bij de Bezorgbeer aangekomen was er een nieuw probleem. Zijn baas vroeg hem waar de twintig euro voor de spareribs van de laatste bestelling waren. „Ik had toch opgeschreven dat hij met twintig euro zou gaan betalen? Waar is het geld?”, zo vroeg hij aan de student die zijn eetlust voor de rest van de dag was kwijtgeraakt.

Op het briefje stond inderdaad duidelijk: ‘betaald met twintig euro’. Kalkman ging er dus van uit dat het bedrag al voldaan was, gezien ‘betaald’ met een ‘d’ duidt op een voltooid deelwoord. Zijn baas bedoelde echter ‘betaalt’ met een ‘t’, derde persoon enkelvoud. De vieze Metellicaman moest dus nog wel degelijk afrekenen. De bezorger werd boos „Schrijf het dan goed op”, zo sneerde hij naar zijn baas. Indruk maakte dit niet. „Je snapt toch wat er staat?”, brieste hij terug.

Die twintig euro moest nog opgehaald worden. Aan de berenbezorger de zeer ondankbare taak om opnieuw op de krakkemikkige scooter naar de andere kant van de stad te rijden. Wederom moest hij aanbellen bij de bungelende kroketjesman, Niels drukte op de bel, het licht ging aan en er kwam een gestalte dichterbij. De morsige maaltijdmazzelaar, die inmiddels helemaal naakt was, was echter niet van plan open te doen.

Naar dat blauwe biljet kon de bezorger fluiten, hoeveel hij ook aandrong. Aan de andere kant van de deuropening stond de exhibitionist met een volle maag breed te grijnzen naar de onfortuinlijke jongen die nu voor de tweede keer op een avond een ongewenste gehaktstaaf op zijn netvlies kreeg geprint. Een bezorger tweemaal een trauma bezorgen, een gratis maaltijd én een portie leedvermaak, het zal de avond van zijn leven geweest zijn.

Moraal van dit verhaal