Iris Hermans Nieuws 24 jan 2018, 11:00

Leestijd: 7 minuten

Échte vijfsterren conciërges: ‘zij blij, wij blij’

Ron en Sven geven een kijkje in het vijfsterren Pulitzer Amsterdam en een inkijkje in hun vak, of beter gezegd lifestyle, want hotelconciërge ben je 24/7. ,,Ik houd ook altijd de deur open voor onbekenden als ik vrij ben.”

Negen belangrijke letters

Goedemorgen mevrouw, was het concert de moeite waard? zegt de een, terwijl de ander een andere gast toelacht, ,,wilt u nog met onze boot mee straks?” Ron Stoevelaar en Sven de Boer zijn twee van de acht conciërges in het vijfsterren Pulitzer Amsterdam en op hun desk prijkt het bordje met de negen misschien wel belangrijkste letters van het hotel. Al ontbreekt het trema, maar het is dan ook een internationaal hotel. Twee telefoons, twee beeldschermen en achter hen twee portretten van Amsterdamse notabelen uit de 17e eeuw. ,,Ze hadden toen nog geen selfies, hè?”, grijnst Ron, ,,toen deden ze dit maar.”

Heldere ogen

De een is bijna zestig, al zou je hem dat bij lange na niet geven, ,,het vak houdt me jong, denk ik”, de ander 24 en beiden hebben heldere ogen waarmee ze je vriendelijk aankijken en waarbij je meteen het gevoel krijgt ze álles te kunnen vragen. En dat gebeurt dan ook.

Gele veters en nieuw hondje

Zo wilde onlangs ‘een artiest’ (,,we blijven discreet”) gele schoenveters voor tijdens zijn optreden. Zijn manager toog met de handen in het haar naar Ron, die er een appje uitgooide in hun Gouden Sleutel-groepsapp en binnen een paar minuten was het gefixt. ,,Een van de conciërges bleek een broer te hebben die schoenmaker is.” Of een nanny voor de hond, vervolgt Sven, ,,en laatst vroeg iemand gewoon een heel nieuw hondje omdat z’n oude dood was gegaan!” Niet gelukt overigens, ,,Bleek om een heel ingewikkeld ras te gaan… We zijn hotelconciërges, geen tovenaars.”

Highfive

Al lijkt dat soms wel zo, want zeker door de Gouden Sleutels gaan deuren open die voor anderen gesloten blijven. Een reservering maken in een vol sterrenrestaurant bijvoorbeeld, waarna het stel met de buiken vol en een gelukzalige glimlach op het gezicht weer het hotel binnenstapt. Dan is daar zeker een highfive achter de desk, ,,het is gewoon zo mooi als het lukt en de gasten dat waarderen.” Meesters van de aandacht, noemt Ron als synoniem voor hun vak, dat niet stopt na werktijd. ,,Ik houd ook altijd de deur open voor onbekenden als ik vrij ben, dat zit in me.”

Rondje Pulitzer Amsterdam

We doen een rondje, of maak er maar ‘rond’ van, door het hotel dat bestaat uit 25 grachtenpanden met elkaar verbonden door glazen gangen. Het is best wel a maze, verklapt Sven, zeker als je kamer 170 zoekt (bijna onvindbaar), ,,maar wel amazing, ik zie elke keer weer iets nieuws.” En inderdaad, je komt hier geheugen op je telefoon tekort om alles vast te leggen. Het is een museum en logement in een. Aan de muren hangen werken waarmee je in Tussen Kunst en Kitsch hoge ogen zult scoren -maar gelieve niet mee te nemen- en de kamers zijn huizen op zich, met bijvoorbeeld de Book Collector’s Suite waar je door een haag van boeken naar het bed, waar je eigenlijk meteen in wilt duiken, loopt, en met een antieke fiets op de vide. Een standbeeld prijkt in een trappenhuis waarachter weer een heel verhaal schuilt. De conciërges blijken ook begenadigd vertellers en bescheiden historici en vullen de gangen met hun verhalen, die weerkaatsen door het marmer op de vloer en waardoor een aantal gasten geïnteresseerd achter de mannen aanloopt met de oren gespitst.

Apple

Het echtpaar op leeftijd dat de beroemde ‘applepie’ op Papeneiland wilde proeven, nadat Bill Clinton hier zo euforisch over was, zullen ze niet snel vergeten. ,,We hadden ze precies uitgelegd hoe ze er konden komen en een taxi voor ze besteld.” Een half uurtje later werden ze gebeld door het echtpaar dat ‘echt een beetje boos was’,  ,,en vervolgens kregen we de manager van de Applestore aan de lijn die vertelde dat ze daar om applepie hadden gevraagd!” De conciërges wisten meteen wat te doen: de taart met een taxi laten ophalen en toen het echtpaar weer in het hotel aankwam, stond daar de pie op hen te wachten. ,,Appeltje eitje.”

Filosofische Ron

Natuurlijk is een fooi mooi meegenomen, al doen ze het daar absoluut niet voor, zo verzekeren ze. Wij zijn rijk op een andere manier, weegt Ron de filosofische conciërge zijn woorden zorgvuldig, ,,Door al onze ervaringen en het ontmoeten van zo veel mensen, worden we rijk van geest.”

Herhaling geluksmoment

Oneerbare voorstellen van dames zijn er heus weleens geweest, en nu verschijnt zijn jongensachtige grijns weer op Rons gezicht, ,,Zeker toen ik jonger was… Maar daar kunnen we natuurlijk niet op ingaan.” Ook de heren die een dame van plezier willen, adviseren ze op bepaalde apps te kijken, ,,straks geven ze ons nog de schuld dat ze niet knap ofzo genoeg is!” Drugs zijn een no-go, behalve dan misschien de verwijzing naar een coffeeshop. Een tijdje geleden roken ze voor het hotel bij hun Pulitzer-boot een wietlucht. Het bleken twee gasten van hen, schaterlachend op het bankje. ,,Stokoud maar nog altijd verliefd. Ze waren hier voor de herhaling van hun geluksmoment, dat ze zo’n 50 jaar geleden precies op deze plek beleefden.”

Aandacht

Van de stratenmaker uit Lutjebroek die ervoor heeft gespaard om zijn vriendin voor haar verjaardag te verrassen met een nachtje in ‘Honeymoonroom 173’ tot de Amerikaanse zakenvrouw die een bepaalde luxe gewend is, bijna allemaal geven ze om dat beetje extra, weten de hotelconciërges die dienstbaarheid in hun dna hebben zitten. En dat kan een gekoelde fles bubbels op de kamer betekenen, de PC Hooft openen na sluitingstijd, tickets voor die uitverkochte Van Gogh expo. Of heel letterlijk de kleine dingen voor een vrouw die verklapte dat ze door haar jetlag haar tanden chagrijnig in wel tien macarons had gezet. Sven: ,,Toen ze wegging, gaf ik haar een bakje vol koekjes met een briefje erbij: a macaron a day, keeps the jetlag away.” Zij blij, haar man blij en huwelijk weer gered, knipoogt het vrolijke duo. Soms krijgen ze ook wel ‘de blik’ van de echtgenoot. Tja, halen ze hun schouders op, ,,zij zien hun eigen tekortkomingen door dat wat wij doen en zij niet meer.”

Kleine dingen

Het gaat om die kleine dingen, knikken ze bijna gebroederlijk naar elkaar. Ja, deze mannen dragen niet alleen hetzelfde jasje, maar spreken ook dezelfde taal. Ze weten door een knik of oogopslag wat de ander denkt en lezen ook de lichaamstaal van gasten. Zo sprak Ron vorige week op bijna vaderlijke toon tegen de zichtbaar oververmoeide CEO van een megagroot Amerikaans bedrijf die de dag erna voor 1000 man een lezing in de RAI moest houden. ,,U kunt beter al uw afspraken afzeggen vanavond, zei ik en bracht hem thee.” De weer opgeknapte man bedankte hem de dag erna uitvoerig. ,,Hij vond dit meer waard dan alle loyaltypunten bij elkaar en dat geeft een kick, het is gewoon fijn om te merken dat je een klein verschil voor iemand kunt maken. Zij blij, wij blij.”

Gouden Sleutels

De gouden sleutels stralen je al vanaf tien meter tegemoet, vanaf de revers van het blauwe jasje van Ron Stoevelaar. Een keer is hij ze kwijtgeraakt, ,,bijna alsof je je trouwring verliest!” Hij is president van de Gouden Sleutels Nederland, een gilde waar 57 conciërges van vijfsterrenhotels lid van zijn. Tien ervan zijn onder de 35 jaar en ook Sven de Boer hoop over twee jaar de gewilde sleutels op te mogen spelden. Er is een ballotagecommissie en Sven heeft al een ludiek idee om deze te laten zien wat hij kan en zou kunnen toevoegen. Van ‘leermeester Ron’ pikt hij een heleboel op, ,,dit hotel heeft zo veel in huis.” Les Clefs d’Or is een wereldwijd platform waar 4000 conciërges bij aangesloten zijn en jaarlijks gaat Ron naar hun internationale congres. Hun motto: service through friendship en als de ene gouden sleutel de andere gouden sleutel tegenkomt op straat, volgt er geen knikje zoals bij buschauffeurs, ,,maar gewoon een hug!”