Iris Hermans Nieuws 21 jun 2017, 10:30

Leestijd: 4 minuten

Welkom in de schatkamer der gevonden ov-voorwerpen

Je zonnebrand, vinylplaat, rolstoel, toilettas, antidepressiva of My Little Pony in het ov verloren/vergeten? Goed nieuws. „Amsterdam zit vol eerlijke vinders.”

Travel Diary

Een ICI Paris-tasje met een gloednieuwe fles Biotherm-zonnebrand (factor 30) is net binnengebracht, evenals een stappenteller, drie OV-chipkaarten en twee smartphones. Ook een Travel Diary vol polaroids en persoonlijke notities in het Engels liggen al gelabeld klaar om op de kiek te gaan. Rob Visser pakt de iPad erbij, maakt behendig een foto en voert de gegevens in. Een paar seconden later staat het gevonden voorwerp op gvb.nl/verloren, evenals alle andere gevonden spullen van de afgelopen maanden. Het vervoersbedrijf maakt gebruik van de website van iLost, – „ideaal” – en krijgt dagelijks van alles binnen, hier in de tramremise aan de Lekstraat. Gevonden in trams, metro’s, bussen en op het pontje. „Daar kwam ook ooit een rolstoel vandaan”, weet hij nog wel. „Die hadden wat baldadige jochies gepikt in Noord naast een restaurant en hoppateee op de pont gerold.” Nooit opgehaald trouwens door de invalide eigenaar en hij blijkt een optimist: „wie weet is er een wonder gebeurd.”

.@IrisHermans van @Metro op bezoek bij GVB's gevonden voorwerpen. Collega Rob showt het magazijn. https://t.co/22AWFw1Kk4 pic.twitter.com/aucfLjU9dk

— GVB Amsterdam (@GVBnieuws) June 20, 2017

Schat Rob

Rob is 63 lentes jong en begon zijn carrière 42 jaar geleden als trambestuurder. Een opgeruimd type is hij en behalve zijn stem na een leuk avondje – Rob houdt van gezelligheid -, is hij nog nooit iets kwijtgeraakt. Heel anders dan de duizenden Amsterdammers die in het ov hun spullen vergeten. „Maar ook toeristen en hun souvenirs”, weet de GVB’er. Wietmolentjes, Van Gogh-posters, porseleinen klompen… Hij wijst naar de gigantische rol bubbeltjesplastic, „we sturen het tegen betaling op als ze dat willen.”

Zoen

Hij laat het loketje zien waar ooit ‘iets leuks’ gebeurde met een motorrijdster die dolblij met haar gevonden portemonnee was. „Ze deed haar helm af, boog voorover en zoende me totaal onverwachts vol op m’n mond!” Voor die dankbaarheid doe je het, al zijn het heus niet alleen maar zoenen, hoor, grijnst hij, „ik krijg ook soms een doosje Merci.” Of van die blije kindjes die met een grote lach hun knuffel weer in de armen sluiten, „daar word je vanzelf ook blij van.” Kom, vervolgt hij de weg door de oude tramremise uit 1921. „Ik laat je mijn showroom zien.” Joviaal zwaait hij de deuren van het magazijn open, waar de schatkamer der gevonden voorwerpen opdoemt. Amsterdam zit vol eerlijke vinders, „Zo mooi vind ik dat. We krijgen portemonnees met al het geld er nog in, maar ook computertassen met de nieuwste MacBooks erin.”

Rush Hour

Grote kledingrekken waaraan Adidas-jassen (XL) tot babyrompertjes hangen, staan in het midden, daarachter een rek met paraplu’s in alle kleuren. Op links een stellage met bakken vol sjaals („van de koude aprildagen”), telefoonsnoeren en knuffels. Of de vinylplaat van Rush Hour van Sars & Arl ‘for those who strive’, „welke dj maakt ons los?”

Medicijnen

Rechts een reusachtig rek met tassen, variërend van glittertoiletasjes met alle make-upattributen voor een goed avondje doorhalen tot de plastic tas met een keyboard erin. Je vraagt je af hoe mensen het kunnen vergeten, maar daar weet Rob het antwoord wel op. De telefoon. „Mensen zijn daar vaak zo druk mee bezig dat ze alles om zich heen vergeten.” Ook doosjes medicijnen liggen bij de gevonden voorwerpen. Nee, geen pilletjes tegen vergeetachtigheid, knipoogt hij, wel antidepressiva en paracetamol. Na drie maanden gaat het meeste dat nog bruikbaar is naar het Leger des Heils, behalve elektronica en telefoons, die gaan naar goede doelen, zoals Stichting Aap. Heeft hij zelf echt nooit de neiging gehad iets mee naar huis nemen? Een gedecideerde blik verschijnt in zijn ogen die zonder woorden nee, nooit! zegt. „Eerlijkheid boven alles. Ik wil alleen maar mensen helpen.”

Moeders

En dat deed hij zeker bij de jongen die de videocamera kwam ophalen waar zijn moeder op stond, vertelt de vriendelijke GVB-man. Als het in verkeerde handen zou zijn gekomen, had het filmpje zomaar op YouTube kunnen belanden. „Moeders was een beetje aan het stoeien met iemand…” Ach ja, haalt hij zijn schouders op. „Het blijft Amsterdam hè, hier kan nu eenmaal alles.”

Cijfers en zo

Vanaf eind oktober 2016 tot 1 april 2017 heeft GVB 7908 items geregistreerd in iLost. 1473 mensen gaven aan ‘die is van mij’, 1134 daarvan zijn aan de balie geweest om het op te halen en 226 items zijn verstuurd. Per maand komen gemiddeld tussen de 1400 en 1700 voorwerpen binnen. Rugzakken worden het meest opgehaald, bankpassen het minst vaak. Die worden ook vernietigd. Paspoorten en identiteitskaarten worden opgestuurd naar de gemeente. Niet opgehaald geld wordt op een rekening gestort waarmee GVB diverse goede doelen steunt en buitenlands geld gaat naar Toon de Muntenman, die onlangs Amsterdammer van het Jaar is geworden. De dagen na feestdagen zijn het drukst, „en optredens van de Toppers”, weet Rob Visser. „Dan komt echt van alles binnen!"