Erik Jonk Films & series 19 mrt 2025, 11:20

Leestijd: 4 minuten

Iedereen heeft het over ‘one taker-serie’ Adolescence op Netflix: hoe verbluffend is het?

Je hebt van die series ‘waar het over gaat’, waar mensen het aan de welbekende koffieautomaat over hebben. Adolescence, pas op Netflix verschenen, is er zo eentje. De voornaamste reden: de vier delen van het Britse drama over een tienermoord zijn met zogeheten one takers opgenomen: zonder te stoppen met filmen dus, en dat steeds een uur lang.

Als het om ‘iedereen heeft het erover’ gaat, komt The Queen’s Gambit misschien wel het meest in de buurt. Naar het meisje met ongekend schaaktalent keek zo’n beetje de hele wereld, al hadden we door het coronavirus een paar jaar geleden ook weinig anders te doen. Nu is er dus een nieuwe ‘die moet je gezien hebben’-serie, Adolescence. Gisteren stond de reeks op nummer 1 in de meest bekeken-lijst in 79 landen.

Iedereen die het over Adolescence heeft, heeft gelijk

Natuurlijk keken we ook bij Metro naar de serie, voor tv-rubriek Blik op de Buis. Tot nu toe de eerste twee uur (van de vier), maar dat zal snel veranderen.

Ja, Adolescence is verbluffend en het is terecht en logisch dat zoveel mensen het op Netflix bekijken. Tegelijkertijd denk je ook al snel: wat heeft die regisseur Philip Barantini zich in vredesnaam op de hals gehaald? Neem bijvoorbeeld alleen al onderstaande scene en denk daarbij eens aan de cameraman of -vrouw, die vóór deze scene al een minuut of veertig aan het filmen is.

Het verhaal van Adolescence

Adolescence vertelt het verhaal van hoe de wereld op z’n kop wordt gezet als als de 13-jarige Jamie Miller (Owen Cooper) verdacht wordt van moord. ‘s Morgens vroeg wordt hij van z’n bed gelicht wegens de moord op Katie Leonard, een meisje van Jamies school. Zij is met zeven messteken om het leven gebracht. Vanaf de inval thuis, waarbij de voordeur uit de sponning wordt geramd, volgen we onder meer ook zijn vader (Stephen Graham), rechercheur Bascombe (Ashley Walters) en klinisch psycholoog Briony Ariston (Erin Doherty). De hele stad vraagt zich af: hóe kon dit gebeuren?

Waargebeurd is Adolescence niet. De makers van deze indrukwekkende Netflix-productie haalden hun inspiratie uit meerdere mesaanvallen door tieners in Groot-Brittannië.

One takers rommelig? Dat stoort geen moment

Nogmaals, wat heeft die regisseur Philip Barantini zich allemaal op de hals gehaald met zijn one taker-werkwijze? Geen idee eigenlijk, maar het fascineert vanaf de eerste seconde. Soms ziet het er zelfs rommelig uit, maar het stoort geen moment. Het is alsof je als kijker in de drukte van het politiebureau of op de school van Jamie – waar een aantal werkelijk onuitstaanbare leerlingen zitten – zelf meeloopt. Het zorgt er ook voor dat je van iets als de rit van de verdachte in de politieauto elke seconde meemaakt, minutenlang. Het versterkt de paniek en wanhoop.

De credits zijn natuurlijk voor degene die met de camera loopt. Deze persoon heeft trappen gelopen (ook achteruit), gerend, meegereden, waarschijnlijk bovenop voertuigen gestaan: razendknap. Hoe camerawerk vanaf de grond moeiteloos overgaat in dronebeelden is, alweer, verbluffend. Mochten de makers hier en daar tóch gesjoemeld hebben, dan is het ze meteen vergeven.

Adolescence boeit niet alleen door de one takers

Buiten de bijzondere manier van filmen, boeit ook het verhaal vanaf het moment dat een heel team aan politiemensen de slaapkamer van Jamie binnenvalt (en hij in zijn joggingbroek plast). Het feit dat hij nog maar 13 jaar is, zorgt haast voor medelijden. Het lijkt een leuk joch, met goede cijfers op school, maar iemand die zich volgens leraren de laatste tijd wat vaker misdraagt (wat dat ook inhoudt). En of hij nou de dader is of niet, dit gebeurt in het werkelijke leven echt. Daar komt nog eens bij dat pesten op school een belangrijk thema van de serie is.

Er gebeurt nogal wat met zo’n jonge verdachte in de uren, wat heet: minuten, na de arrestatie. Van vingerafdrukken tot bloed afnemen met naaldangst, tot een rollenspel met de advocaat over wanneer hij „no comment” moet zeggen en het eerste verhoor. Bij dat lange, indringende verhoor heeft deze Metro-kijker volgens mij amper ademgehaald. Dat zegt genoeg.

Aantal blikken uit 5: 4,5

Noot: wordt vast nog 5, aangezien die mensen bij de koffieautomaat zeggen dat de laatste twee afleveringen nóg indrukwekkender zijn dan de eerste helft.

Adolescence is nu op Netflix te zien.

Ben je benieuwd naar meer (goed gelezen) afleveringen van Blik op de Buis? Lees dan:

• Uitstekende serie over de (enge) wereld van Big Pharma: Elixer.
• Ook goed van eigen bodem: F*ckulteit, over seksueel overschrijdend gedrag aan een universiteit.
• Een grappige tv-serie is juist Haantjes, die je kunt zien op Netflix.
• Arian en Marieke verloren beide kinderen aan kanker, maar waren dit jaar Prins Carnaval en Prinses.
• Zes jongeren, toen tieners, stellen jarenlang onterecht te hebben vast gezeten voor wat in Nederland bekend werd als de beruchte Restaurantmoord.
• Als je vader of moeder in de gevangenis zit: een interessante docureeks Kind van een Gedetineerde.

Reacties