Margot Smolenaars Dossier 7 okt 2017, 02:00

Leestijd: 7 minuten

De enige homo in het dorp

Als je jong en homo bent, en je woont in een dorp, is het dan lastig om uit de kast te komen? Metro spreekt met een aantal homoseksuele jongeren.

Het was slechts één zinnetje, maar wel een veelzeggend stukje tekst: ‘Andere relatief negatieve bevolkingsgroepen, zoals mannen, ouderen, dorpsbewoners en stemmers op christelijke partijen, zijn ook steeds positiever over homoseksualiteit gaan denken.’ Het zinnetje staat in de LHBT-monitor 2016 van het Sociaal Cultureel Planbureau. En het werd ondergesneeuwd door de grotere boodschap: dat Nederlanders weliswaar positiever zijn gaan denken over homoseksualiteit, maar dat aan de andere kant het geweld tegen homo’s toeneemt, en dat het meeste geweld komt van witte mannen. Dat werd later genuanceerd: het meeste geweld komt van ‘mannen met een Nederlands paspoort’.

Dus. Dorpsbewoners, want daar ging het om, denken steeds positiever over homoseksualiteit. Dat houdt in dat dat niet altijd zo geweest is, en dat homo zijn op het platteland anders is dan in een stad. ,,Klopt”, beaamt Alice Roerdink, consulent seksuele gezondheid en vanuit die hoedanigheid verbonden aan het COC Twente/Achterhoek. ,,De standaard is hetero. En omdat niemand buiten de groep wil vallen, ervaren homoseksuele jongeren op het platteland meer stress. Persoonlijk denk ik dat je wat sterker in je schoenen moet staan, wil je in een dorp durven vertellen dat je homoseksueel bent.”

Coming-out

Dat wil overigens niet zeggen dat dorpsbewoners altijd negatief reageren, benadrukt Roerdink: ,,In tegenstelling tot wat die angst om buiten de groep te vallen je influistert, kan het ook zo zijn dat de groep je vervolgens gewoon accepteert. Als dat gebeurt, ervaar je meteen ook alle voordelen die de groep biedt: een basis en een fundament voor de rest van je leven.”

Homo zijn op het platteland kan vrij eenzaam zijn, want soms ben je écht the only gay in the village. ,,Voor homoseksuele jongeren in de Achterhoek is er niet zo heel veel”, zegt Roerdink. “Ik denk dat de COC’s daar een belangrijke brug kunnen slaan, door ontmoetingsavonden te organiseren of andere activiteiten waaruit blijkt dat homoseksuele jongeren niet alleen zijn.”

Uit de zoektocht naar jongeren die willen vertellen over uit de dorpskast komen, blijkt ook wel hoe lastig het is om die kastdeuren helemaal wijdopen te gooien. Metro spreekt aanvankelijk met meer jongeren, die allemaal geen moeite zeggen te hebben met hun geaardheid en ook best met naam, toenaam, woonplaats en foto hun verhaal willen doen. Naarmate de publicatiedatum dichterbij komt, krabbelt de een na de ander terug. ,,Dit is wel mijn leven”, zegt er een, ,,en het was best een ding om in het dorp bekend te komen staan als homoseksueel. Ik vind het nogal wat om hetzelfde voor heel Nederland te doen.” De verhalen die je leest, zijn authentiek, en hun volledige namen zijn bekend bij de redactie.

,,Het heeft me tien jaar gekost om genoeg moed te verzamelen”

Maureen (29) woont in een christelijk dorp en worstelde ruim tien jaar met haar geaardheid: ,,Heel lang heb ik het idee gehad dat ik anders ben, abnormaal. Ik heb zelfs een relatie met een jongen gehad, waarmee ik ook nog ging samenwonen, terwijl ik al wist dat dat geen toekomst had. Over mijn twijfels over mijn geaardheid ben ik altijd eerlijk geweest, ik heb altijd gezegd dat ik dacht ook gevoelens voor meisjes te hebben. Dat werd weggewuifd, de mensen aan wie ik het vertelde, vonden het belachelijk.

,,Mijn jeugd in dat christelijke dorp was heel eenzaam. Dat kwam niet door het dorp, dat kwam doordat ik met mezelf in conflict was. Al vanaf mijn 13e wist ik dat ik op meisjes viel. Als mijn vriendinnen over jongens gingen praten, hield ik me op de vlakte, of ik verzon dat ik er ook eentje leuk vond. Het heeft me tien jaar gekost om genoeg moed te verzamelen om te zeggen: ik ben lesbisch. Het moeilijkst was dat gesprek beginnen met mijn vrienden. Het viel erg mee. Ze haalden hun schouders op en zeiden: nou, dan is het zo. Dat was dat. Al vrij snel daarna ging het leven weer zijn normale gangetje. Niemand behandelde me anders, in ieder geval."

,,Echt, als je nu in dezelfde situatie zit: zeg het gewoon, leef je leven, ongeacht wat het dorp ervan vindt, en geniet lekker. Ik heb me zo laten leiden door wat ‘normaal’ was, dat ik er depressief van werd, omdat ik toch nooit aan dat plaatje van vriend, huis en kind kon voldoen."

,,Toen het eenmaal bekend was in het dorp ging het ook als een lopend vuurtje rond. O, heb je het al gehoord van Maureen? Even later had ik al relaties met diverse vrouwen gehad en had ik zelfs al samengewoond. Allemaal niet waar, maar goed: zo gaat dat in een dorp, dat hoort erbij."

,,Op mijn voetbalclub waren meerdere mensen al uit de kast gekomen. Dat heeft me wel geholpen om open te zijn. Ik zag hoe anderen reageerden, dat zij er verder heel normaal over deden en ik wist daardoor dat ik niet de enige was. Als mijn vrienden me zouden afwijzen, kon ik altijd nog bij hen terecht, dacht ik. Dat is allemaal niet gebeurd. In mijn hoofd was het veel erger dan de werkelijkheid. Achteraf had ik gewild dat ik eerder eerlijk was geweest over mijn geaardheid. Ik heb mezelf en mijn jeugd daardoor echt beperkt. Niemand heeft me laten vallen.”

,,De reactie die ik het vaakst hoorde: ja, dat past wel bij jou”

Maud (24) woont in een klein dorp in Brabant, werkt op een camping en in het boerenbedrijf van haar ouders en heeft een vriendin: ,,Tijdens een skivakantie, ik was toen 20 jaar, kwam ik erachter dat ik ook gevoelens voor een vrouw kon hebben. Ik kwam net uit een relatie met een jongen, waarmee ik vijf jaar samen was, en tot die tijd was ik helemaal niet bezig met vrouwen. Maar toen die meid me aan het eind van die skivakantie kuste, dacht ik: hé, ik kan dus ook verliefd worden op een vrouw."

,,Mijn moeder zag aan me dat ik niet lekker in mijn vel zat en ze vroeg: ‘Moet je me niet wat vertellen? Volgens mij ben je verliefd.’ Ja, antwoordde ik, maar het is op een meisje. Haar reactie: als je daar gelukkig van wordt, is het toch goed? Vervolgens moest ik het mijn vader vertellen, daar zag ik wat meer tegenop. Ook dat viel mee: ‘Meid, als je maar gelukkig bent.’ Dat was het. Ook mijn beste vriendin reageerde zo. Achteraf heb ik meer opgezien tegen het idee om het aan iedereen te moeten vertellen en hoe ze dan zouden reageren. De meeste mensen kennen mij als die boerin, die alleen maar over mannen praatte. Toen het eenmaal bekend werd, zeiden de meesten juist: ja, dat past wel bij jou."

,,Na die skivakantie heb ik anderhalf jaar een relatie gehad met de vrouw die me toen kuste. Het punt was: ik werd daar niet gelukkig van. De hele tijd heb ik geworsteld met de vraag: moet ik dit wel willen? Ik bedacht me dat ik die relatie niet wilde. Daarom heb ik het uitgemaakt en vertrok ik voor een half jaar naar Australië. Daarna kwam ik in contact met mijn huidige vriendin. Tussen ons bleek het heel goed te klikken. Met haar heb ik het wel heel fijn."

,,In het dorp accepteert iedereen me, al wordt er ook wel geroddeld over mij. Zo van: die Maud, die gaat van mannen naar vrouwen. Terwijl: ik gewoon een vaste relatie heb, dus het is niet zo. Ik kan mezelf niet veranderen, dit is hoe ik ben. Ik val op persoonlijkheid, niet zozeer op man of vrouw. Al had ik het wel handiger gevonden als ik het bij één soort had kunnen houden.”

Lees hier ook het verhaal van Frank: ,,In het dorp was ik ‘die homo’, in Amsterdam ben ik gewoon Frank”.

OVER METRO DOSSIER

Elk weekend duikt Metro de diepte in! Hoe? Elke zaterdag vind je bij ons verhalen over de meest spraakmakende zaken. We kennen het, doordeweeks moet alles vlug maar gelukkig is er in het weekend tijd om lekker lang te lezen over opzienbarende onderwerpen. Boeiend? Absoluut! Schokkend? Soms. Confronterend? Misschien. Interessant, met een knipoog en vanuit meerdere perspectieven belicht? Altijd!

Onze beste auteurs, vormgevers, filmmakers en fotografen stellen deze bazige dossiers voor je samen. Zo heb jij op maandag gegarandeerd een tof verhaal om te delen met vrienden en collega’s. Met Metro Dossier ben je helemaal up to date. Stop met koppensnellen en verwen je hersencellen!

Ditmaal: jongeren op het platteland. Bestaat er zoiets als ‘de plattelandsmillennial’? En dubben jongeren buiten de Randstad over dezelfde dingen als jongeren ín de Randstad? Hoe is het om als homo of lesbienne op te groeien in een dorp? Lees meer in ons dossier van deze week: