Erik Jonk Opinie 26 mrt 2017, 13:30

Leestijd: 2 minuten

Mediacolumn: Max kijken met een jetlag

Ik heb een jetlag, want ik heb naar Max Verstappen gekeken. Normaal gesproken is om 7.00 uur opstaan voor wat sport op de buis geen enkel probleem, maar deze zondagochtend wel. Ik had namelijk vrijdag op Metronieuws.nl een verhaal over Rotterdamse Anouk gelezen. Anouk, wiens leven door zomertijd een regelrechte hel is geworden. Anouk, die in een sociale jetlag terechtgekomen is, die niet meer op gang komt en niets meer uit haar handen kan laten komen. Die Anouk die via een petitie onze volksvertegenwoordigers dus vraagt om afschaffing van het uurtje vooruit.

Mannetje uit de polder

Zelf heb ik twee klokken. Eentje op mijn mobiel, de ander op mijn laptop. De uurtjes vooruit gaan vanzelf, ik heb het normaal gesproken niet eens in de gaten. Als om 6.55 uur de wekker voor Max Verstappen gaat is het bij mij, nuchter mannetje uit de polder, gewoon 6.55 uur. Deze keer schoot Rotterdamse Anouk echter om 6.56 uur door mijn hoofd. En mijn lijf stond direct in de jetlagstand.

#Zomertijd

Het is
natuurlijk
niet de tijd
die je verzet
sprak de wijzer
het is jouw
verzet
tegen de tijd

— Geert (@gm_willemse) March 25, 2017

Dat werd er door de race niet veel beter op. Wat.is.de.Formule.1.soms.saai. Max startte als vijfde, lag de hele race vijfde en finishte als vijfde. Met geen enkele kans op beter en nog minder kans op slechter. Voor al die racefans hoop ik het niet, maar ik vrees dat we het gemiddelde Grand Prixseizoen hebben gezien. Vier auto’s zijn te goed voor onze Max, de rest te langzaam. Lekker dan.

Het is zondagochtend kwart voor negen. Ik voel me zweverig in mijn hoofd, het lijf voelt zwaar. Kan ook komen doordat ik zie dat Herman Brooddeskundige Bart Chabot zich nu over de Formule 1 moet uitspreken of door de twee echte kenners die me informatie voorschotelen waar ik zo rond de 0 procent van begrijp.

https://twitter.com/NNY1980/status/845888981506179072

Inmiddels heb ik lucifertjes gepakt om mijn ogen open te houden en denk ik terug aan tien uurtjes eerder. Het zweet breekt me uit als ik Kevin Strootman weer voor me zie. Voor de 25e keer binnen een half uur speelt hij de bal naar de verkeerde kleur. Ik word draaierig, ik zak weg, ik hallucineer.

Het is niet waar

Oranje en een voorspelbaar Formule 1-seizoen. Gelukkig is het allemaal niet waar. Met dank aan Anouk die me regelrecht de zomertijdhel heeft ingetrokken. Als de zwaarste jetlag ooit is weggetrokken, staat Oranje keurig tweede. En is Max op weg naar de wereldtitel.