Ebru Umar Opinie 25 jun 2019, 05:30

Leestijd: 3 minuten

Terroristenechtpaar

Ik zie ze in mijn achteruitkijkspiegel. Zij heeft een fronsrimpel die haar hele gezicht heeft overgenomen. Hij een ringbaard die als een stralenkrans zijn gezicht omsluit. Zij frommelt, frunnikt aan haar hoofddoek die eruitziet als een kaasdoek. (Kap met dat onschuldige hoofddoek’je’, Nederland. Het is een hoofddoek, een symbool van ongelijkwaardigheid en onderdrukking). Hij achter het stuur, afbuigend naar de parkeergarage van de Markthal.

Ze raken me. De vrouw heeft het gezicht waarmee je islamitische vrouwen van een zeker leeftijd (60+) kunt uittekenen. Boos. Grimmig. Hard. Vrouwen die hun hele leven lang niet vrij waren en dat compenseerden door thuis hun macht te doen gelden – niets vrouwelijks is deze mensen vreemd. Islamitische vrouwen onderdrukken hun soortgenoten misschien wel met een groter fanatisme dan mannen doen. Die wetenschap alleen al rechtvaardigt het weigeren van terug willende IS-vrouwen. Sympathie en medelijden steken tegelijkertijd hun kop op, onmiddellijk gevolgd door dankbaarheid voor mijn eigen afkomst en leven. Elke vrouw, ook de moslimvrouw, is sterker dan een man. Als je ervoor kiest jezelf en andere vrouwen te onderdrukken, faal je als mens. Haar getrek aan de hoofddoek maakt de vrouw niet sympathieker.

De man zit ernaast; ze praten niet. Ik categoriseer ze als een typisch terroristenechtpaar. En constateer dat ik dat doe. Ik schaam me niet voor mijn vooroordeel – ik weet dat het een vooroordeel is.

Ik vraag me af waarom je je in Nederland, in het land van vrijheid en gelijkheid, in het land waar je wordt opgenomen met huisvesting, uitkering en begeleiding op alle fronten, zou willen associëren met álles wat maar een hint van terrorisme heeft. Waarom zie je er zo uit, in plaats van als een westerling? Nederland biedt iedereen de kans om gelukkig te zijn. Waarom zijn ze het niet? En ja, dat is een vooroordeel. Maar nee, ik heb in mijn leven deze mensen van dichterbij gezien. Ze scheiden zich af van alles wat anders c.q. Nederlands is, integreren niet en maken duidelijk dat ze liever bij het volk willen horen dat aan islamitische scholen, moskeeën en terreurdaden doet.

Opeens zijn ze overal. In de Bijenkorf die inmiddels onbetaalbaar is geworden voor de gewone Rotterdammer, paraderen de hoofddoeken zij aan zij met de Aziatische toeristen. Het zijn in your face hoofddoeken. Tulbandachtig groots en kleurrijk. De vrouwen zijn dik, gedragen zich alsof ze de boel ownen (respect) en lopen met grote tassen. Ik hoor ze Turks praten. Rotterdam-Zuid Turken. Goed gedaan hoor Nederland: de integratie van de onderdrukte moslimvrouw heeft de Bijenkorf gehaald. Ze zijn geïnfiltreerd in mijn safe space – nog even en je ziet ze op de hockeyclub. Integratie is emancipatie.

Integratie zou emancipatie moeten zijn. Maar om de een of andere reden gaat hún ‘emancipatie’ gepaard met beperking van mijn vrijheid. En vervolging van Geert Wilders. Met ons Ministerie van Justitie en ons Openbaar Ministerie is het slechts een kwestie van tijd dat we in de achteruitkijkspiegel onze eigen onderdrukking zien.