Anne-Fleur Pel
Anne-Fleur Pel Dossier 18 nov 2017
Leestijd: 7 minuten

’Heeft dat jonge broekie mijn zoon vermoord?’

In het kleine huisje in het Zaanse Wormerveer herinnert bijna alles aan Nick. De 16-jarige zoon van Dirk Jan Bood die dit jaar op 29 april werd doodgestoken in het uitgaansgebied van Zaandam. „Wat een broekie”, dacht Bood toen hij de 15-jarige verdachte voor het eerst in de rechtszaal zag. „Nick was ook nog een broekie, maar hij zal altijd dat broekie blijven.”

Voor een boek dat hij uit wil brengen, schrijft hij al zijn gevoelens op in de hoop dat ’die gasten en hun ouders’ het straks ook lezen. Bood is niet zo’n prater, maar een binnenvetter net zoals Nick was. Het is nog maar ruim een half jaar geleden dat zijn zoon uit het leven werd gerukt door een minderjarige. Vanwege een wietschuld, is het verhaal. Het hele verhaal hoort Bood pas na de rechtszaak waarin naast de 15-jarige hoofdverdachte Yasin ook de 18-jarige Mads terechtstaat.

Nick Bood.
Nick Bood.

Nick uit Assendelft was die avond in de stad met zijn even oude stiefbroer. Hij zou over een week theorie-examen doen voor zijn technische opleiding aan het Trias VMBO in Krommenie en daarna een houtbewerkingsopleiding gaan volgen. De eetkamertafel en tuinset van houten pallets in het huis van zijn vader, herinneren aan een toekomst als meubelmaker die hij voor ogen had.

Nick zag zijn vader ieder weekend en zat hier ook vaak op de bank te chillen met een paar van zijn vele vrienden. Vanaf diezelfde bank springt Bood die bewuste avond op om achter een traumahelikopter aan te gaan richting de Peperstraat in Zaandam. Hij is 112-fotograaf voor lokale kranten en wordt bij nacht en ontij gebeld voor ongelukken en autobranden. Met gepaste spoed rijdt hij erheen totdat hij het telefoonnummer van zijn ex-vrouw, de moeder van Nick, in zijn telefoonscherm ziet.

Als 112-fotograaf op weg naar zijn eigen zoon

„Mijn keel slaat dicht, mijn hartslag knalt omhoog, want ik weet het gelijk. Toch neem ik de telefoon op en hoor haar gillen. Nick is neergestoken. Ik druk haar weg en geef gas, geen gepaste spoed meer. Plankgas rij ik door Zaandam, stoplichten negerend, ik vlieg bijna de brug over de Zaan over. (…) Er giert maar één gedachte door mijn hoofd; straks gaat ie dood, straks gaat ie dood, straks gaat ie dood. Neeeeee, dat mag niet, dat kan niet!”

Op de plek des onheils probeert Bood dichterbij te komen. Niet om te fotograferen dit keer, maar als vader. Toch wordt hij tegengehouden. Achter het afzetlint ziet hij met wie de hulpverleners bezig zijn. Met zijn Nick. Ze zijn hem aan het reanimeren.

„Mijn benen, lichaam en armen voelen slap aan. Ik heb het gevoel dat ik erdoorheen zak, dat ik ga omvallen, maar dat mag ik niet; blijf erbij met je kop! Ondertussen wordt er aan me getrokken en gesjord: U moet hier weg. Ik schreeuw alleen: Dat is mijn zoon! (…) Ik zie de vertwijfelde blik van een van de mensen die aan het pompen is en ermee wil stoppen. Ze ziet mijn angstige, boze blik die op haar is gericht en gaat dan snel weer door. Maar mij bekruipt een heel naar gevoel.” 

‘Hij was helemaal koud.’

In het ziekenhuis overlijdt Nick die nacht aan zijn verwondingen. Boods enige kind. Hij heeft hem niet meer levend kunnen zien. „Toen we hem mochten zien was het laken tot zijn kin opgetrokken vanwege zijn verwondingen. Ik mocht hem aanraken. Hij was helemaal koud. Ik herinner me hem het liefst zoals op die foto in een bootje, lachend”, zegt Bood wijzend op een foto in zijn huiskamer. „Zo was ’ie. Altijd vrolijk, nooit chagrijnig, nooit ruzie met iemand.” Het is een van de vele foto’s van Nick aan de muur. Ernaast ook twee geschilderde portretten die Bood na Nicks dood heeft gekregen.

Nick Bood.
Nick Bood.

De eerste week is als een waas aan Bood voorbijgegaan. Daarna is het échte gemis begonnen. Bij alles wat hij doet, ziet hij een link met Nick. Zijn jas hangt nog aan de kapstok. „Wanneer breng je dat naar boven?" Bood probeert veel te werken als 112-fotograaf en aan de meubeltjes die hij opknapt en verkoopt. Ook hij heeft iets met meubels. Hij moet zijn zinnen verzetten, maar dat lukt niet vaak. „Ik voel me vreselijk. Ik mis hem zo verschrikkelijk. Mijn hele leven is naar de klote.”

Indrukwekkende stille tocht

Ineens denkt hij aan zijn kat die al even buiten is. Een kruising tussen een huiskat en een Siberische boskat. Speciaal uitgezocht voor Nick, omdat hij allergisch voor andere katten was. „Normaal is ie nooit zolang buiten”, zegt hij terwijl hij hem roept. Met de kat weer veilig binnen, vertelt hij over de stille tocht die voor zijn zoon is gehouden. „Die duizenden mensen. Die klakkende hakken op het verder stille plein. De rode fakkels die zijn voetbalmaten van SVA bij zich droegen en de ronkende motoren van de motorclub. Het was indrukwekkend. Al die belangstelling voelde als steun.”

Een verdachte is vrij met enkelband

De rechtszaak wordt in januari inhoudelijk behandeld. Bij de eerste twee pro-formazittingen zag hij de jonge verdachten voor het eerst. „Wat een broekies, was het eerste wat ik dacht. Ze hebben mij geen enkele keer aangekeken. De ouders ook niet. De ouders van Mads kunnen hem elke avond knuffelen, want hij mag rondlopen met een enkelband. Yasin ziet zijn vader en moeder elke week in de jeugdinrichting. Ik kan Nick niet knuffelen. Nooit meer. Mijn vriendin heeft een dochter van achttien. Ik vraag weleens of zij Nick wil vervangen voor een knuffelmomentje. Maar Nick is onvervangbaar.”

Ik mis je iedere minuut, maar vanaf nu heb ik je altijd dicht bij me.Met dank aan Ron Rijks uit Alkmaar.(Onwijs…

Posted by Dirk J Bood on Monday, July 24, 2017

Bood ziet op tegen de feestmaand die eraan komt. Hij laat een tatoeage op zijn bovenarm zien. Een portret van Nick. „Zo is hij toch een beetje bij me.” Aan de binnenkant van diezelfde arm staat in forse sierletters zijn zoons naam. Deze tatoeage liet hij zo’n 5 jaar geleden zetten. „Dat had ik Nick beloofd. Dus wij naar een tatoeageshop in Purmerend. Kunnen de letters niet wat kleiner?, vroeg ik aan de tatoeëerder toen hij zijn ontwerp liet zien. „Nee pap, deze moet je doen!”, schreeuwde de smurf op de achtergrond. Ach ja, toe maar dacht ik toen. Hij lag helemaal in een deuk omdat hij zag hoeveel zeer het deed.”

Op de plek in Zaandam waar Nick is aangevallen, ligt een gedenksteen. Bood was erbij toen deze werd onthuld, maar is daarna nooit meer teruggegaan. Hij heeft eerder afkeer van deze plek dan dat hij er iets mee heeft. Blij is hij er wel mee. Hij is blij met alle aandacht die mensen Nick, en ook hem geven. De vrienden van zijn zoon spreekt hij ook nog steeds. Vooral via Facebook, maar ze komen ook weleens langs „hoe moeilijk dat ook voor ze moet zijn”.

Posted by Dirk J Bood on Monday, September 18, 2017

Bood schrijft al zijn gevoelens op voor zijn boek. Hij werkt daar niet langer dan een half uur, maximaal een uur aan. En niet elke dag. „Want ook na een half uurtje, is mijn hele dag alweer naar de klote. En ik wil niet elke dag, de hele dag chagrijnig zijn. Ook voor mijn vriendin niet.” In zijn boek beschrijft hij ook zijn bezoek aan paragnost Peter van der Hurk. „Aan de hand van een foto wist hij precies Nicks karakter te omschrijven. En hij gaf details over wat er die avond is gebeurd. Dat wil ik ook kunnen vertellen.” Maar pas na de uitspraak die waarschijnlijk begin februari is. Bood denkt op de vijfde, de verjaardag van Nick. Hij hoopt daarmee zijn verdriet een plek te kunnen geven.

OVER METRO DOSSIER

Elk weekend duikt Metro de diepte in! Hoe? Elke zaterdag vind je bij ons verhalen over de meest spraakmakende zaken. We kennen het, doordeweeks moet alles vlug maar gelukkig is er in het weekend tijd om lekker lang te lezen over opzienbarende onderwerpen. Boeiend? Absoluut! Schokkend? Soms. Confronterend? Misschien. Interessant, met een knipoog en vanuit meerdere perspectieven belicht? Altijd!

Ditmaal: tienercriminaliteit. Dit jaar vonden meerdere geweldsdelicten plaats waarbij 14 en 15-jarigen verdacht worden van moord of doodslag. Wat bezielt zo’n kind, hoe wordt hij berecht en hoe gaat een nabestaande met het verlies van zijn zoon om? Lees meer in ons dossier van deze week:

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Het beste van Metro in je inbox 🌐

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen.