Iris Hermans Binnenland 15 dec 2016, 15:03

Leestijd: 5 minuten

Diamanten tiara, zilveren spiraaltjes in gouden zaak

Van gouden spiraaltje tot zilveren truffelschaaf, Lyppens Juwelier heeft het allemaal.

(Bivak)muts af!

Bij de ingang stralen de juwelen je tegemoet, evenals portier slash gastheer Paul of Robbert die de potentiële klanten welkom heet, maar wel eerst een snelle check doet. Petje en (bivak)muts af, jointje uit? Welkom bij Lyppens Juwelier! Binnen knipper je met de ogen en word je kortstondig verblind door alle pralende pracht die vanachter glas naar je lonkt. Bloedkoraal, erg geliefd onder Chinezen, een nooit betaalde tiara die schaamteloos werd teruggebracht na de huwelijksdag, zilveren fazanten die in de Gouden Eeuw de gedekte tafels van rijke grachtengordelaars sierden… Maar wat nog het meest fonkelt, zijn de twee ogen van Joost Lyppens.

‘Begrijp je wat ik bedoel?’

De juwelier stelt meteen die vraag waar andere mannen doorgaans uren en heel wat drank voor nodig hebben. „Kom je mee naar boven?” Daar zit het kantoor, licht hij toe en na vier trappen en een inkijkje op de andere etages waar atelier tot kantine zit, neemt hij plaats achter zijn bureau. „Koffie?” Zelf drinkt hij ‘babykoffie’, met veel water, „maar vroeger dronk ik veertien espresso’s per dag en had ik het cholesterol van Hazes, begrijp je wat ik bedoel?” Zijn stopzinnetje, zo zal blijken. Hier sliep ik vroeger, vervolgt hij. Het pand was ouderlijk woonhuis en vanaf 1959 ook juwelier, „mijn vader was de eerste juwelier Lyppens.”

Schunnige mopjes

In 1998 verhuisden zijn ouders ‘naar om de hoek’ en namen Joost en zijn vrouw Willemijn, met wie hij trouwde op 11-5-1991 -zo staat in zijn gouden ring, zelf moest hij héél even nadenken-, over. „Het is niet voor niets dat bij Scheltema veertien meter aan zelfhulpboeken bij familiebedrijf overnames staan”, verzucht de juwelier, „er gaan zo veel emoties mee gepaard, begrijp je wat ik bedoel?” Het contact met zijn ouders is nog altijd heel goed, al vertelt zijn vader vaak nét iets te schunnige mopjes, lacht hij. „Maar hij belt me ook op om te zeggen dat de slavenarmbanden scheef liggen in de etalage, hij blijft er oog voor houden.” Zijn ouders zijn bijna elke zaterdagmiddag rond 17.00 uur van de partij, wanneer de wijn wordt ontkurkt en de bitterballen langsgaan, „dat is traditie bij ons.”

Gouden stel

Willemijn en hij hebben twee zonen van begin twintig en het geheim van hun inmiddels zilveren huwelijk? Behalve dat ze beste vrienden en compagnons zijn en elke dag naast elkaar aan het bureau werken, waken ze ervoor broer en zus te worden. „Je moet het spannend houden” licht zij ‘hun geheim’ toe. Hij vult aan: „ik heb haar laatst een diamanten enkelbandje gegeven en dat ziet er echt heel sexy uit.” De juwelier begint ondeugend te grijnzen, „zeker als dat het enige is wat ze draagt, begrijp je wat ik bedoel?” Maar er is meer, hoor, vult zijn eega hem weer aan, „als ik een liedje in mijn hoofd heb, begint hij het te neuriën en als ik om half vier wakker word omdat ik me zorgen om iets maak, wordt ook hij wakker en kunnen we onze zorgen delen.” Een gouden team, met diamant als beider lievelingsedelsteen.

Prijzen

Ze hebben broches uit 1880 en ringen die voortkomen uit 3D-technieken: oud ontmoet nieuw hier, ook wat werknemers betreft. Ze hebben er 35, van jonge edelsmid tot ervaren verkoper en hun mensen zijn allemaal sterren in hun vak, vertelt hij trots. Grote kans dat als er prijzen voor beste personeel zouden bestaan, zijzelf die zouden maken, want Lyppens maakt onder meer de Zilveren Griffel en het Gouden Penseel.

Vreugde en verdriet

De drukste weken van het jaar zijn aangebroken. Aan een tafel wordt een jongen die een aanzoeksring zoekt, geholpen door bedrijfsleider Fred en Steffi adviseert een vrouw over wat ze met de as van haar overleden man kan doen. Ja, de lijn tussen verdriet en vreugde is flinterdun in hun vak, vertelt de juwelier. Ooit scheurde hij op zijn scooter een kerk in Noord binnen om op het laatste moment de gouden ringen af te leveren, het andere moment maakt hij voor een terminale klant die nog heel graag wil trouwen een gouden klemband met inscriptie. Te broos om een ring te dragen, „met klemband gaan ze de kist in en komt hun laatste wens uit.” En dan is er ook het werpgoud: goud dat een moeder krijgt na de geboorte van een kind. Hij rilt even, „dat is toch een verschrikkelijk woord?!”

Precair

Of je nu komt voor een zegelring, een zilveren spiraaltje, een trouwring van 225 euro of dat juweel dat een ton waard is, niets is te gek, „wij bieden beleving binnen elk budget.” Of je nu gravin of SM-slavin bent, de klant is altijd koning. Die hebben ze trouwens ook over de vloer gehad, „maar daar kunnen we niets over loslaten.” Noch over de kasteelheer voor wie de ingepakte zilveren kandelaren zijn of hoe ze een rol hebben gespeeld in de ontmaskering van een sieradencrimineel. „Ons vak is precair, we moeten altijd opletten op wat we zeggen, begrijp je wat ik bedoel?”

Flapuit

Dat is soms best lastig, beaamt hij, want hij is een echte flapuit, verklapt zij en zou je in al zijn enthousiasme de code van de kluis geven. Bij wijze van spreken dan. Hij is de charmante hofnar die mensen als vanzelf aan zich bindt, zij de ‘ijzeren dame’ die de harde besluiten neemt. Of de mooie gouden dame, want Willemijn draagt graag wat moois, van kristallen oorbellen tot gouden schakelarmband. Met een knipoog tot besluit: „en dus dat enkelbandje bij speciale gelegenheden!”