Regenbloog-vlag Onder Het Bloed

Lieve mensen, want dat zijn jullie. Stuk voor stuk.
Dit wordt helaas geen lieve column. Dit wordt een column vol tranen. Woedetranen, wel te verstaan. Wanhoopstranen.
Want hoe lastig is het om, te midden van alle terreur die de wereld steeds meer lijkt te treffen, liefdevol te blijven? Wie leert ons mensen om te blijven geloven in het goede van een mens wanneer men zonder er bij na te denken een geweer oppakt en vijftig onschuldige mensen neerschiet? Mensen zoals jou en mij die niets anders wilden dan genieten van elkaar op een plek waar ze dit veilig konden doen. Onschuldige mensen.
“Vijftig doden bij de grootste schietpartij in de geschiedenis van de Verenigde Staten,” treurt de media. Een schietpartij in een gay-bar. Ik kan niets anders doen dan denken aan de gay-bars waar ik zelf ben geweest. Grote clubs en sfeervolle café’s in Utrecht, Amsterdam, Amersfoort… In Duitsland en Engeland… Ik, als homo die uit de kast is en die trots is op wie hij is en waar hij voor staat, kom daar om mezelf geaccepteerd te voelen. Om me veilig te voelen te midden van anderen die wellicht niet aan de norm voldoen maar die zelf de nieuwe norm creëren. Op die plekken wordt iedereen toegelaten: jong, oud, hetero, homo. Ongeacht je huidskleur of je geloofsovertuiging of je werk: in de gay-bar ben je welkom. Deze plek, met wapperende regenboogvlaggen aan de deur en met de heerlijkste foute muziek op is mijn veilige haven. En nu blijken zelfs deze plekken ook niet meer veilig.
Het is lastig om, met deze wetenschap, niet bang en moedeloos te worden. Het gevoel dat ik juist niet veilig ben in de plekken die ik opzoek om dat wel te zijn, boezemt me inderdaad angst in.
Maar dan denk ik weer aan hetzelfde Amerika van de schietpartij. Het Amerika waarin vorig jaar op 26 juni natiewijd het homohuwelijk werd ingevoerd en waarin men de kreet “Love Wins!” scandeerde om duidelijk te maken dat het uiteindelijk inderdaad liefde is dat overwint. Niet haat, niet verdriet, niet wanhoop, maar liefde. En dan denk ik aan Nederland, ons Nederland, het land dat als allereerste het homohuwelijk invoerde. Een land van tolerantie en liefde.
We zijn er nog niet, mensen, en ik weet ook niet of we er ooit helemaal zullen komen. Het enige wat ik op dit moment weet is dat de regenboogvlaggen in Nederland, in Amerika, en waar ook ter wereld de komende tijd extra hard zullen wapperen. Wellicht besmeurd met onschuldig bloed. Maar ze hangen er nog steeds.