Wat is nu echt belangrijk?

Net een jaar aan het werk als zaaldokter toen ik haar leerde kennen. Ze was een van mijn patiënten op de oncologie-afdeling en ik schrok toen ik haar leeftijd zag. Sylvia was zo’n 35 jaar en had een grote tumor in haar buik. Ze was al vaker geopereerd, chemokuren gehad en lag nu op mijn afdeling met buikpijn en braken. Haar darmen en urinewegen werden dichtgedrukt door het gezwel. Dat ze niet meer te genezen was, wist ze. Maar Silvia was nog zo niet klaar met het leven. Ze wilde nog trouwen met haar vriend, ze wilde van alles en iedereen nog uitgebreid afscheid nemen. Of er echt niet iets mogelijk was om haar leven nog wat te verlengen en iets aan die helse pijnen te doen? Na rijp beraad werd uiteindelijk toch voorgesteld om een stoma voor zowel darm als urinewegen aan te leggen en de pijnbestrijding te maximaliseren. Silvia ging akkoord, ookal wist ze dat het niet zonder risico was en ze misschien nooit meer wakker zou worden.
De volgende dag, zaterdag, zou de operatie gebeuren. Ik had dienst op de Spoedeisende Hulp, maar liep ’s ochtends eerst visite op mijn eigen afdeling. ‘Ik ben best bang’ zei ze, ‘dat het niet lukt of dat ik nooit meer wakker word’. ‘Natuurlijk lukt het en natuurlijk word je wakker’ stelde ik haar gerust en ging naar de inmiddels volgelopen Spoedeisende Hulp. Wie was ik om dat te zeggen? Zo onwaarschijnlijk was het niet dat ze ‘in de narcose zou blijven’ of dat het chirurgisch-technisch niet kon. Wat wist ik nu helemaal als net afgestudeerde dokter?
Met een beklemmend gevoel ging ik verder met mijn werk. Ik had afgesproken dat de chirurg me zou bellen als Silvia’s operatie klaar was. Dan zou ze uitslapen op de Intensive Care (IC) en ik had beloofd haar daar te ontmoeten.
En toen ging de dienstpieper…dit keer geen huisarts voor overleg, geen suikers te regelen, maar de chirurg. Goddank, alles was goed gegaan en ze was aan het uitslapen. Ik spoedde me naar de IC en daar lag ze nog half slapend. Terwijl ik met mijn linkerhand over haar wang streek, zei ik : ‘“kijk, dat hadden we dus afgesproken”! Ik voelde een brok in mijn keel en mijn ogen jeukten. Silvia kreeg het door de nawerking van de narcose en de pijnstilling niet helemaal mee, ook mijn tranen niet. Wat voelde ik mij bevoorrecht dit te mogen meemaken…