Opa hormonen?

Opa hormonen?

Mijn eerste kleinkind wordt binnen één maand geboren. Dat is iets bijzonders.
Maar waarom voelt dit dan niet bijzonder? En wat kan ik zelf doen om mij opa te gaan voelen? Ik heb zondermeer de leeftijd hiervoor,mijn dochter is inmiddels vijfendertig jaar en dit zou dus niet moeilijk behoren te zijn. Een sta in de weg is waarschijnlijk mijn jonge ‘hart’. Ik besluit tot de volgende strategie: als ik mijn baard laat staan en tweemaal daags in de spiegel kijk dan word ik ongetwijfeld geconfronteerd met een grijze baard en het feit dat ik dus zeker de opa leeftijd bereikt heb. Dit zal mijn ‘opagevoel’ vergroten!

Twee weken voor de uitgerekende bevallingsdatum scheer ik niet langer mijn baard.
Ofschoon dit de nodige jeuk oplevert, houd ik stand. En ja, vanzelfsprekend krijg ik ook het nodige commentaar….Op de bewuste datum, er is nog geen aanwijzing dat het kleinkind zich snel laat zien, kom ik tot de conclusie dat in mijn geval theorie en praktijk niet naadloos op elkaar aansluiten. Ik heb inmiddels ambulante gevoelens gekregen over het welslagen van mijn plan.

Op weg naar een werkvergadering met collega’s loop ik de gang door en zie in een andere vergaderruimte onze financieel manager in gesprek met een serieus ogende vrouw. Ik stap even naar binnen om hem vriendelijk gedag te zeggen. Onze financieel manager is een man met een heldere blik, een aanzienlijk empathisch vermogen en grote analytische gaven. Hij merkt dan ook direct op dat ik ‘anders’ ben. Ik maak hem deelgenoot van mijn ‘opavisie’ en vertel hem dat de werkelijkheid niet synchroon loopt met mijn theorie. Mijn baard is inderdaad grijs geworden en dit zie ik dan ook minstens twee keer per dag in de spiegel. Mijn Italiaanse vriendin constateert dit ook, maar geeft er een andere invulling aan: ”tesoro, ik vind je sexy met deze baard”. Dit roept echter geheel andere hormonen bij mij op dan de zo gewenste ‘opahormonen’……… Ik kom nu in een geestelijke spagaat!

Nadat de financieel manager mij eerst besmuikt lachend heeft aangehoord, krijgt zijn behulpzame aard de overhand: “maar Ton, jij kunt het eigenlijk nooit verkeerd doen. Het grijs wijst je niet alleen de weg naar het grootouderschap, maar het herinnert je tevens aan je hernieuwde sexappeal. Je gaat een gouden tijd tegemoet”! Dit moet ik eens rustig laten bezinken. Het wordt tijd voor mijn vergadering.