Ritalin

Sinds mijn vijfendertigste struin ik door adhd-land en ik vind het er doodeng. Ik kreeg het etiket add, dat is adhd zonder gestuiter: ik was voornamelijk dromerig, ook als het niet zo handig was, bijvoorbeeld als er een vrachtwagen van rechts kwam. Daarnaast had ik talloze fysieke klachten en ik sliep belabberd. Een diagnose werd gesteld door een psychiater, die me overigens niet sprak want de sociaal psychiatrisch verpleegkundige voerde de gesprekken. Die zag mij ook niet want hij keek alleen op zijn computerscherm. Met de snelheid van het licht werd Ritalin voorgeschreven, aangeprezen alsof ik in een Tellsell-reclame was beland: ‘amazing!’ Zonder Ritalin zou ik niet functioneren. ‘Ritalin, neem het in!’ Ik pakte het recept aan maar deed eerst onderzoek op internet.

Daar ontdekte ik dat niet alle behandelaars onafhankelijke informatie geven. Sommige ontvangen een financiële bijdrage van de farmaceutische industrie. Dat grote bedrijven behandelaars beïnvloeden, wist ik. Toen ik als voedingsdeskundige werkte, werden door levensmiddelenfabrikanten symposia aangeboden, zij wilden dat we voortaan vieze margarine promootten. Dat benadrukten ze met hun goodiebag vol pennen en kladblokken met de merknaam. Zelfs als ik met mijn hond naar de hondenschool ga, kan ik zien dat de trainster door een hondenbrokkenfabrikant gesponsord wordt: dat staat achter op haar jas.

Maar struinend door adhd-land kan ik moeilijker ontdekken welke hulpverleners een bijdrage ontvangen van de pillenboer. Ik moet daar moeite voor doen, en dan nog is het niet altijd duidelijk of de website, wetenschapper of behandelaar mij onafhankelijk advies geeft. Ik besluit eigenwijs te zijn en in plaats van de pillen voor neurofeedback te kiezen. Kort gezegd train je daarmee je brein om zich te concentreren door middel van een methode die zo oud is als de psychologie zelf: conditionering. Na zeven jaar ben ik nog steeds blij met het resultaat want ik ben nu zoals ik bedoeld was. Alles in mijn leven is verbeterd, van slaap tot werk. Van de add merk ik niks meer, alleen als ik een tijdje stress heb, en dan kan ik het tij zelf keren. Ik vraag me af waarom ik een diagnose heb laten stellen. Ik ben tegenwoordig klachtenvrij, maar heb wel een etiket. Overigens wil niet iedereen in adhd-land horen dat ik geen pillen nodig heb. Vooral de mensen die eigenlijk een jas moeten dragen met op de rug de naam van de farmaceutische reus die hen geld overmaakt.