Like & Share

Ik zit in de bus, met in mijn hand m’n oude telefoon. Een al verouderd model, met hier en daar wat krassen en met een systeem waarmee het, zeker vergeleken met mijn nieuwere telefoon die bij de reparateur ligt, een poos duurt voordat je die ene foto op Facebook eindelijk mag ‘bewonderen’.

Laat ook maar zitten. Ik laat het ding geïrriteerd mijn jaszak in glijden. Het lijkt een feit dat men makkelijker van sloom, en daarmee minder goed, naar snel kan overstappen, dan andersom. Ik bedenk me dat dat eigenlijk op alle vlakken het geval moet zijn, en hiermee begint mijn overgrote stroom aan gedachtes en indrukken, waar ik normaal in gedachte verzonken door Facebook en Instagram scroll.

Waar Facebook er op gefocust lijkt ons met de 100, 300 of misschien zelfs 700 vage vrienden verbonden te blijven, ons zo voorziet van een rijk sociaal leven, bedenk ik me dat dit medium eigenlijk onder een van de grootste ontkennende en asociale mediums te scharen is. Ik kijk dan ook om me heen en zie, met een nuchtere blik en met de nodige zelfkennis, alle personen van jong tot oud stoïcijns naar het oplichtende beeldscherm staren. Er bekruipt me een ongemakkelijk en misschien zelfs een alleen gevoel. Alleen, terwijl er vast weer tientallen berichten op Facebook te bekijken zijn. De ironie.

Ik betrap me er tegelijkertijd op, terwijl een prachtig meisje voor mij een selfie maakt waarmee ik een hypocriete rilling ontvang, dat ik te vaak foto’s maak om met mijn 769 Facebook vrienden te kunnen delen. Op een terrasje zet ik de drankjes zo neer, dat dit dé foto oplevert. De foto waaruit blijkt dat ik, met strategisch gekozen tekst, de middag van mijn leven heb. 13 in een dozijn voor de mensen die hem bekijken. En toch ontvang je nodige likes en reacties. Welke ik nog op het terras vaak direct wil bekijken en ook bijhoud. Wat sneu!

Terwijl de bus het station binnen rijdt, schiet ik in de lach. Sommige kijken geïrriteerd van hun scherm op, waarna de blik weer terugkeert. Mijn lieve moeder, met haar vaak gevatte en juiste adviezen en opmerkingen, heeft wederom gelijk. Zo vaak vraagt ze mij, een eigenwijs en soms eigenzinnig persoon, m’n telefoon even neer te leggen. En dat zal ik doen. Ik wil leven en beleven. Met dit voornemen stap ik de bus uit, het vroege zomerzonnetje in. De glimlach blijft.