Geen bal aan!

Afgelopen zaterdag had ik een van mijn jaarlijkse rituelen: op zoek naar de aprilgrap in ons regionale dagblad. Ik denk hem te hebben: een column van Paul de Leeuw. Groot is mijn teleurstelling als de redactie even verderop meldt dat de laatst geplaatste aprilgrap van een paar decennia terug dateert. Toch bleef die column van Paul in mijn hoofd zitten. Hij vroeg zich af wanneer hij gestopt was met dansen. Dat was toen zijn zoons zich schaamden over hun vader. Een verwijzing naar het Boekenbal. Pfff, wat een naar adem happend gestuntel, geen bal aan!

Beste Paul, je weet niet wat je mist. Goed, ik ben zelf inmiddels ook niet meer de jongste. Dat was ik wel in 1978. Als 8-jarige bewoog ik volstrekt klunzig op die Summernights van Grease, niet wetend dat het een chachacha was. Pas twaalf jaar later, als tweedejaars student, kreeg ik het over mijn hart om stijldanslessen te nemen. Mijn danskunsten waren daarna voor mijn gevoel nog steeds hopeloos, maar ik kan me niet herinneren dat ik erop aangekeken ben. Ik kreeg zelfs complimenten voor mijn moedige pogingen.

Omdat het gevoel goed was, ben ik met dat wereldje contact blijven houden, en inmiddels hebben de dansende studenten ook de wedstrijdvloeren veroverd. Ja, dansen is een wedstrijdsport, en een van de dansen op het programma is die door jou zo geliefde chachacha. Ook is het niet uitgesloten dat de paren walsen op jouw nummer Droomland. In mei en juni zijn er weer Nederlandse kampioenschappen. Grote kans dat je me daar ziet, als fotograaf. En twee keer per jaar komen 600 studenten uit heel Europa bij elkaar voor een lang weekend stijldansplezier. Daar heb je overigens wél de kans mij op de wedstrijdvloer te zien. Tot die tijd verblijf ik graag in dat droomland van je, of vul ik de nachten, naar goed voorbeeld van Raymond van het Groenewoud, met de chachacha.

En anders is conscious dance misschien wel iets voor jou: biodanza, 5rhythms, Ecstatic Dance, Tantric Dance. Hier bestaat niet zoiets als goed of fout, mooi of lelijk. Hier komt de dans vanuit jezelf. Het gaat er niet om hoe het er van buiten uitziet, maar hoe het van binnen voelt. Alledaagse gevoelens zoals vreugde, boosheid, angst en verdriet worden omgezet in dans. Zonder gebabbel vlieg ik op kopa-koopavond met of zonder maatje mee naar de regenboog. En soms duizelt mij dat. Dan schreeuw ik het uit of heb ik tranen in mijn stem.

In dat opzicht is het bij mij met dansen net zoals bij jouw man: het gevoel ervoor stopt nooit. Life is a dance.