Wat vind jij van de aanslagen in Parijs?

In een bomvolle Tolhuistuin in Amsterdam Noord was ik vrijdag de 13e aanwezig bij de El Hizjra Literatuurprijs van 2015. Ik was daar niet alleen als liefhebber van Arabische kunst en cultuur, maar ook als deelnemer in de categorie poëzie met een gedicht dat ik heb geschreven naar aanleiding van de terroristische aanslagen in Tunesië. Tijdens mijn voordracht werden mensen vermoord. Bij elk uitgesproken woord werd een kogel afgevuurd en bij het einde van elke zin lagen de slachtoffers ademloos op de grond.

Het besef van wat er werkelijk was gebeurd in Parijs kwam voor mij pas bij thuiskomst. Ik schoot meteen in de verdedigingsmodus door op Facebook een bericht te plaatsen dat ik als moslim net zo goed was doodgeschoten als ik me op één van de plekken van de aanslagen had begeven. Om mijn stelling kracht bij te zetten voegde ik er nog aan toe dat ISIS in de afgelopen jaren meer dan 100,000 islamitische slachtoffers heeft gemaakt. Ik sloot het bericht passend af door vanuit de Koran een citaat toe te voegen om de terroristische daden ook vanuit islamitisch oogpunt te ontkrachten.

Een paar uur later begon ik mijzelf af te vragen waarom moslims zich altijd moeten uitspreken over aanslagen. Er wordt alleen om onze mening gevraagd als andere moslims iets fouts doen. We hebben toch niet met z’n allen een aanslag gepleegd? Toen iemand mij vroeg wat ik nou eigenlijk vond van de aanslagen in Parijs zat ik me te verbijten maar antwoorde toch netjes met ‘hetzelfde als jij mag ik hopen’. Doordat mensen deze vraag stellen speelt er toch iets in het onderbuikgevoel. Dit is hetzelfde onderbuikgevoel waar Wilders op teert. Ik vertelde hem dat er moslims zijn vermoord bij de aanslagen in Parijs. Heel stiekem was ik ‘blij’ dat er ook moslims waren vermoord omdat ik het als argument kon gebruiken voor mijn stelling dat niet elke moslim een terrorist is. Waarom doe ik er ALLES aan om te ontsnappen aan enige vorm van schuld? Enerzijds worden we aangesproken op het gedrag van islamitische fundamentalisten en anderzijds weten we dat wij net zo goed waren vermoord in dat restaurant of op het terras. Ik ben ook doodsbang om vermoord te worden door een terrorist maar ik merk dat ik nog veel banger ben voor het feit dat wij continu een standpunt moeten innemen over zaken waar wij niets mee te maken hebben. Alsof het allemaal onze schuld is. Waarom zou je je uberhaupt afvragen of de mogelijkheid bestaat dat wij er anders over zouden kunnen denken dan jij?