Mijn wisselende contacten

Lopend, op weg naar brievenbus of glasbak, gebeurde het me nogal eens. Ik zag het vaak al van te voren aankomen; een verstoord kijkende automobilist die steeds langzamer ging rijden terwijl hij tegelijkertijd het rechter portierraampje open probeerde te draaien.
Het is weer zover, ik ben de klos. Waarom moeten ze altijd mij hebben? denk ik, als ik met een diepe zucht op de persoon afstap die mij over enkele ogenblikken de weg gaat vragen.
Terwijl ik me vooroverbuig om de man, die half over de rechter voorstoel hangt, beter te kunnen verstaan, komt de vraag; “Mevrouw, zou u me misschien kunnen vertellen waar….?”
“Tja, dat weet ik ongeveer wel te vinden”, kan ik meestal naar eer en geweten antwoorden.
Maar dan begint het. In gedachten volg ik de route die de verdwaalde bestuurder zou moeten volgen. Ondertussen probeer ik zo goed mogelijk uit te leggen waar en wanneer er rechtdoor gereden, dan wel afgeslagen dient te worden. Dat is niet eenvoudig, gezien het feit dat ik links regelmatig verwar met rechts en andersom. En dat nog niet eens consequent.
Als houvast bij deze kleine maar lastige afwijking, tik ik bij het woord ‘rechts’ met mijn rechterhand op mijn rechterschouder. Hetzelfde, maar dan aan de linkerkant, doe ik als ik het over ‘links’ heb. Wanneer ik op mijn manier zo goed mogelijk de weg heb uitgelegd, begint het feest pas echt. Om er zeker van te zijn dat alles goed begrepen is, wordt de zojuist uitgelegde route herhaald en sta ik wederom als een dwaas mijn schoudervullingen aan te tikken.
Gelukkig heb ik geen tijd om op de omgeving te letten wanneer ik met deze geestelijke krachtproef bezig ben, maar af en toe hoor ik eigenaardige proestgeluiden op de achtergrond. Als uiteindelijk de automobilist zeker genoeg is van zijn zaak en in de goede richting vertrekt, ben ik brievenbus of glasbak vaak vergeten en spoed ik me zo snel mogelijk naar huis om op de plattegrond van de stad te kijken om te zien of ik de goede man inderdaad de juiste kant op heb gedirigeerd.
Sinds navigatiesystemen algemeen aanvaard, ingevoerd en gebruikt worden, speel ik mijn rol als onbezoldigde wegwijzer nauwelijks meer en valt er veel minder te lachen in de straat.
Maar mis ik ze wel, mijn kortstondige wisselende contacten!