Spontaan en onschuldig

Spontaan en onschuldig
Afgelopen week begon ik als stagiair in een groep 6 van een lokale basisschool. Uit ervaring weet ik dat je in het onderwijs geweldige reacties van kinderen kan krijgen. De eerste dag was het meteen raak:

De leerlingen gingen op de foto voor de schoolwebsite. Zojuist hadden ze een linnentas gekregen met het logo van de school als cadeautje voor het rapport. De meester vroeg of de kinderen de linnentasjes voor hun hoofd wilden houden, omdat wegens privacy redenen de kinderen niet op het internet mochten komen.

Het was een wat verdrietig gezicht. 26 spontane en onschuldige gezichten weggedoken achter een linnen tas. Ik keek met gemengde gevoelens van een afstandje toe, toen de klas zich positioneerde achterin de klas. In deze tijd wordt je geleerd om overal een mening over te hebben, dus ik was onbewust druk bezig om er wat van te vinden en opeens kwam het antwoord van één van de leerlingen: ‘Hoezo moeten we eigenlijk onze tas voor onze hoofd houden? We zijn toch mooi?!

En dat was het! Ik zag mezelf al juichend op de tafel springen en die spontane en onschuldige gezichtjes me verbaasd aankijken terwijl ik ze toesprak: ‘Natuurlijk zijn jullie supermooi. En je moet vooral je gezicht laten zien in deze wereld. Duik niet weg achter iets en wees niet zoals die andere 25 tasjes, maar wees uniek!’ In plaats daarvan bleef ik stil staan en genoot van het moment en besefte ik nogmaals hoe spontaan en onschuldig kinderen kunnen zijn. Wat is het toch heerlijk om met die kinderen elke dag te mogen werken en zonder dat hun het weten geven ze mij meer antwoorden dan ik hen.